پروفسور Low Kin Huat از دانشگاه صنعتی نانیانگ سنگاپور (NTU) و معاون موسسه تحقیقاتی و مدیرتی ترافیک هوایی Mohamed Faisal Bin Mohamed Salleh تحقیقاتی در مورد سیستم شبیه‌سازی ترافیک هوایی انجام داده‌اند، تا بتوانند پروازی ایمن و بهینه را برای هواپیماهای بدون سرنشین فراهم کنند.
آسمان در آینده‌ای نزدیک با هواپیماهای بدون سرنشین پر خواهد شد، هواپیماهایی برای نقشه‌برداری، عکس‌برداری و ارسال مجموعه‌ای از کالاها. شبکه‌ای با این خصوصیات نیازمند ساختار ویژه‌ای است، به همین دلیل دانشگاه صنعتی نانیانگ قصد دارد یک سیستم کنترل ترافیک هوایی برای هواپیماهای بدون سرنشین را در سنگاپور توسعه دهد. همچنین ایده‌های جدیدی مثل تعیین محدوده جغرافیایی، خطوط هوایی و ایستگاه‌های زمینی مختص این هواپیماها  برای  ردیابی تمام پهبادهای موجود در هوا مطرح شده است.
دانشگاه نانیانگ بطور قطع اولین جایی نیست که چنین ایده‌ای را برای بهبود و موفقیت صنعت هواپیماهای بدون سرنشین مطرح ساخته است.

در آمریکا قوانین سختگیرانه‌ اداره هوایی فدرال به آرامی در حال تطابق یافتن با شرایط آمازون است بخاطر هواپیماهای بدون سرنشینی که برای ارسال کالاها استفاده می‌کند. سازمان ناسا سیستم مدیریت ترافیک هوایی پهپاد مخصوص به خود را دارد و دانشگاهی در کانادا و استرالیا سیستمی را طراحی کرده که می‌تواند عبور و مرور هواپیماهای بدون سرنشین در فضای هوایی شهری را بهبود بخشد.
پروژه NTU با استفاده از برخی از این ایده‌ها و طرح ایده‌های جدید، در حال مطالعه  درباره این موضوع است که چگونه می‌توان این ایده‌ها را متناسب با شرایط سنگاپور و منطقه آسیا-اقیانوسیه پیاده کرد.
طبق گفته پروفسور Low Kin Huat  در دانشگاه نانیانگ تاکنون تکنولوژی‌های پرکاربرد و مترقی به نمایش گذاشته شده است، مثل پرواز گروهی پهپادها با آرایشی منظم  و تدارکاتی ویژه که به زودی گسترده‌تر خواهد شد. پروژه مدیریت ترافیکی تمام زوایا را با هدف دستیابی به عبور و مرور ایمن و کارای هواپیماهای بدون سرنشین آزمایش خواهد کرد. طراحی این سیستم شامل تعیین مناطق مشخصی برای پرواز کردن و فرودآمدن Droneها خواهد بود و در هوا نیز در کریدورهای مشخصی حرکت خواهند کرد که در واقع می‌توان گفت یک سیستم نامرئی جاده‌ای در هوا ساخته می‌شود. این سیستم طوری طراحی شده که از مناطق حساس مثل فرودگاه‌ها و ایستگاه‌های برق عبور نکند تا پهپادها هیچگونه خطری را برای آنها بوجود نیاورند. هماهنگ‌کردن ایستگاه‌ها به منظور منظم نگه‌داشتن همه‌چیز در این سیستم ضروری به نظر می‌رسد. با استفاده از این تسهیلات ترافیک هوایی می‌تواند این هواپیماها را تنظیم و کنترل کرده و مطمئن شود این هواپیماها در جایی که از قبل برنامه‌ریزی و مشخص شده با سرعتی مناسب و فاصله‌ای ایمن از یکدیگر در حال پروازند.
ممکن است فناوری که در حال حاضر وجود دارد قادر نباشد تمام این ایده‌ها را در کنار هم قرار داده و آنها را عملی کند، به همین دلیل یکی دیگر از اهداف پروژه تحقیق و ساختن سیستمی برای این هواپیماها است تا بتواند مسیریابی ایمن و هوشمند آنها را اداره کرده، برخوردها را شناسایی کرده و تا حد امکان از بروز این برخوردها جلوگیری کرده و بکاهد.
 بزرگترین چالش در راه‌اندازی این سیستم مسائل امنیتی و قانونی آن است. برای اینکه این سیستم و تکنولوژی جدید را با قوانین و مقررات همسو کنند تیم پروژه در حال شبیه‌سازی چندین سناریو هستند تا ایمن‌ترین و بهینه‌ترین مسیرها، ارتفاعات پرواز و شرایط اضطراری را یافته و تعیین کنند.
Mohamed Faisal Bin Mohamed Salleh از محققین این پروژه گفت: تیم پروژه قصد دارند علاوه بر تمام این کارها استانداردهای ایمنی نیز تعریف کنند، بطور مثال تا چه ارتفاعی این پهپادها اجازه پرواز دارند و تا چه حد در بالای ساختمان‌ها باید حرکت کنند. همچنین با در نظرگیری سایر قوانین و مقررات موجود، پیشنهادات عملکردی در ارتباط با تمام احتمالات ممکن در طول این پروژه را بررسی و مطرح کنند.
انتظار می‌رود مرحله شبیه‌سازی این پروژه 4 ساله، تا پایان سال 2017 به اتمام برسد و آزمایش پهپادهای با تکنولوژی جدید از سال بعد آغاز خواهد شد.