این پنچه روباتیک قادر است یک ماهی از همه جا بی خبر را شکار کند. در ویدویی که MIT در این زمینه منتشر کرده، نشان می‌دهد که چگونه این روبات نرم‌ در نور آبی به یک ماهی گلفیش نزدیک می‌شود، آن‌را می‌گیرد و سپس ماهی را آزاد می‌کند. این روبات ماحصل پژوهش تحقیقات دانشگاه MIT است. روباتی که به نظر می‌رسد در آینده و زمانی که در کنار ساحل مشغول شنا هستیم به آرامی به ما نزدیک خواهد شد و در اطراف ما شنا خواهد کرد. این روبات حرکتی شبیه به مارماهی شفاف دارد. موجودی تقریبا نامری که قادر است در مسافت‌های طولانی شنا کند.

این روبات از هیدروژل شفاف ساخته شده و بیش از 90 درصد از وزن آن را آب تشکیل داده است. نور و امواج صوتی درست به همان شکلی که از میان آب عبور می‌کنند از درون این روبات نیز می‌توانند حرکت کنند. در نتیجه سامانه‌هایی که بر مبنای سونار اجسام را در زیر آب شناسایی می‌کنند قادر به شناسایی این روبات نرم نیستند. در نتیجه شناسایی این روبات در زیر آب تقریبا غیر ممکن است. هیدروژل به دلیل آن‌که بیش از اندازه شل است، این توانایی را ندارد تا به سرعت حرکت کند. به واسطه آن‌که اجزا آن از هم جدا می‌شوند. به همین دلیل روبات‌ها به طور معمول با استفاده از سیلیکون ساخته می‌شوند. اما سیلیکون یک مشکل بزرگ داشته و به سادگی دیده می‌شود. به همین دلیل پژوهشگران MIT از یک فرمول جدید شیمیایی استفاده کرده‌اند. این ماده شیمیای جدید زمانی که نور UV به آن تابانده شود، سخت می‌شود اما انعطاف‌پذیری خود را حفظ می‌کند. ماحصل این فرآیند ساخت روبات‌ هیدروژلی است که امروزه شاهد حضور آن‌ هستیم.

بازوهای این روبات با استفاده از چاپ سه بعدی ساخته شده و با لیزر برش داده شده است. در ادامه این قطعات هیدروژلی به یکدیگر متصل شده‌اند. فیلمی که MIT منتشر کرده به وضوح نشان می‌دهد چگونه این روبات بدون آن‌که ماهی قرمز شاهد حضور آن باشد به او نزدیک شده و ماهی را در چنگال خود محصور می‌کند. زمانی که آب در فواصل زمانی معینی از طریق کانال‌های کوچکی به درون هر یک از این بازوهای روباتی پمپاژ می‌شود به روبات شتاب لازم را می‌دهد تا شنا کرده یا ضربه‌ای را وارد کند. نکته جالب توجهی که در ارتباط با روبات فوق وجود دارد این است که هر یک از بازوهای روباتی تنها به یک ثانیه زمان نیاز دارند تا حرکت کنند. در حالی که روبات‌های هیدروژلی بزرگ و پیشرفته به زمان بیشتری برای حرکت کردن نیاز دارند.

مهم‌ترین عاملی که باعث شده است دانشمندان به روبات‌های نرم علاقه‌مند شوند، این است که این روبات‌ها به راحتی قادر هستند به موجودات زنده نزدیک شده و با آن‌ها در تعامل باشند، بدون آن‌که هیچ‌گونه صدمه‌ای به آن‌ها وارد کنند. با این وجود روبات فوق هنوز هم با یکسری مشکلات روبرو است. پمپاژ آب به درون این بازوهای روباتی از طریق لوله‌های سیلیکون انجام می‌شود که همین موضوع کارکرد آن‌را کمی محدود می‌کند. آب از درون یک منبع خارجی به درون این روبات پمپاژ می‌شود که خود یک مشکل بزرگ به شمار می‌رود. اگر مشکلات این چنینی حل شوند، روبات فوق می‌تواند در زمینه کاشتنی‌های پزشکی یا روبات‌های جاسوسی نامری که قادر هستند در اقیانوس‌ها شنا کنند مورد استفاده قرار گیرد.