این مطالعه تحت سرپرستی کریستین اُتو، انجام می شود. ناسا می خواهد شواهد موجود را برای دسته بندی خطرات و مشخص کردن تغییرات سیستم عصبی مرکزی، عروقی و بینایی تحت جاذبه جمع آوری کند. به عبارت دیگر، محققان، فضانوردان را قبل از پرواز آزمایش خواهند کرد و پس از رفتن به فضا و بازگشت نیز، تغییرات جسمی آنها بررسی خواهد شد.
بر اساس آزمایش های پزشکی قبلی، زمانی که فرد در فضا است، مایعات بدن تمایل به بالا رفتن و جمع شدن در سر را دارند، مانند زمانی که فرد خوابیده است. دانشمندان فرض می کنند که این مایعات و خون، فشاری بیش از قبل، بر چشمان فرد وارد می کند که در ابتدا بینایی فرد را تار کرده، رفته رفته بینایی فرد را کم می کند و در موارد خاص نیز ممکن است به نابینایی کامل بینجامد.
بسیاری از ساکنین ISS، تجربه کاهش بینایی را داشته اند، که ناسا برای رفع این مشکل، عینک هایی برای کمک به بینایی آنها ساخته است. باید توجه داشت که ایستگاه فضایی در مدار پایینی زمین قرار دارد و سفر اکثریت کارکنان، شش ماه به طول می انجامد. از آنجایی که سفر به مریخ سه سال طول می کشد، بنابراین می تواند تاثیرات زیانبارتری بر روی بینایی اشخاص داشته باشد. این مطالعه می تواند درک بهتری از شرایطی مانند کوری تدریجی، افزایش غیرعادی مایعات و فشار خون داخل جمجه را به دست دهد.