شورلت کامارو ( Chevrolet Camaro) یکی از مدل‌های محبوب خودروهای کمپانی جنرال موتورز تحت برند شورلت میباشد که در طبقه بندی ها گاهی پونی کار و گاهی ماسل کار (خودرو عضلانی) نامیده شده است. کامارو در 29 سپتامبر 1966 روی خط تولید رفت و به عنوان مدل 67 به فروش رسید و برای رقابت با فورد موستانگ طراحی شده بود. این خودرو در پلت فرم و قطعات متعددی با پونتیاک فایربرد مشترک بود. تا سال 2002 چهار نسل از کامارو تولید شده بود که در این سال متوقف شد. سپس دوباره نام کامارو روی مدلی مفهومی زنده شد که از 16 مارس 2009 تولید نسل پنجم شروع شد.

نسل اول از 1967 تا 1969
نسل اول کامارو در سه مدل عرضه می شد:
یکیcoupe sport که با قیمتی حدود 24000 دلاری اش ارزانترین قیمت پایه ای ماستنگ بود.  مدل دوم rally sport و تریم و سومی super sport  نام داشت. در همان سال 67 شورولت برخی ویژگی های RS را با SS به اشتراک گذاشت و مدل های جدیدی به نام RS/SS خلق شدند.
این کامارو با آنکه چراغ های مخفی RS را دارد اما در جلو پنجره اش لوگوی SS حک شده: مانند ماستنگ که بر پایه کامپکت فورد فالکون ساخته شد، کامارو نیز بر پلتفرم ارتقا یافته کامپکت شورولت نوا ساخته شد، حتی نسل سوم نوا نیز که در اینجا آن را می بینیم. از همین پلتفرم استفاده می کرد.

کامارو یک جواب مستقیم برای، دو در بودن و نهایتا 2+2 سرنشینه بودن این خودرو از جمله ویژگی هایی است که آن را روبروی پونی کار فورد قرار می داد.

انجین استاندارد این نسل 6 سیلندر خطی 140 اسبی و گیربکس استاندارد آن 3 سرعته دستی بود. سال 1967 هست انجین، سال 1968 ده انجین و در سال 1969 تا دوازده انجین مختلف برای کامارو قابل سفارش بود.

یکی از محبوب ترین آپشن های این نسل، گیربکس 2 سرعته اتومات Powerglide بود. البته این محبوبیت تا قبل از آمدن گیربکس 3 سرعته Turbo350  که از 1969 در اختیار مشتریان قرار گرفت بیشتر دوام نداشت.

چراغ های جلو در مدلهای RS در زیر سه خط افقی مخفی می شد. در این تصویر کاماروی 67 را میبینیم که RS در سمت راست و SS در سمت چپ است. اگر دقت کنیم، صرف نظر از چراغ های تفاوت های دیگری نیز میان RS  و SS می بینیم.

یکی دیگر از تفاوت های پکیج RS  و SS  در قسمت عقبی خودرو بود. SS (سمت راست) در انتهای صندوق دارای اسپویلر بود اما RS (سمت چپ) این ویژگی را نداشت.

در حالیکه تنها انجین های 5.7 لیتری و 6.2 لیتری برای SS عرضه می شد، اما شورولت دست به عرضه تریم چهارم کامارو با نام Z/28 زد که ابتدا یک خودرو مسابقه ای بود. انجین Z/28 همان 302 اینچ مکعبی small-block بود یعنی 4.9 لیتری V8. در این تصویر پکیج Z/28 را می بینیم که روی RS نصب شده است.

کامارو به محض ورودش به بازار یعنی در همان سال 1967 به عنوان خودروی ایمنی مسابقات Indy 500  انتخاب شد. این مارشال همان نسخه کانورتیبل SS بود که انجین 396  داشت.

در سال 1967 کامارو فاقد راهنمای بغل بود اما در 1968 مطیع قوانین شد و به همین دلیل برای اولین بار راهنمای بغل را روی کامارو دیدیم، یکی در جلوی گلگیر جلو و یکی هم در عقب گلگیر عقب! هر دو راهنمای کامارو نزدیک سپرها جاسازی شده بودند.

مدلهای 67 ساده ترین کابین را داشتند، نه خبری از کنسول وسط بود و نه خبری از دور شمار انجین در صفحه کیلومتر.اهرم دنده نیز کنار فرمان قرار داشت.

از همان سال 67 بالابر برقی شیشه ها قابل سفارش بود اما با این حال اکثر مشتریان کاری به این آپشن نداشتند. همانطور که در این تصویر می بینیم. دستگیره درب کنار جادستی قرار گرفته.

در کاماروی 68 شاهد تغییرات ظاهری دیگری نیز بودیم که مهم ترین آنها در چراغ های عقب و جلو خودنمایی می کرد. چراغ جلو از دایره ای به بیضی تغییر کرد و چراغ یک تکه عقب هم دوتکه شد.
در این تصویر تفاوت چراغ های عقب کاملا نمایان است. کاماروی قرمز مدل 67 است و کاماروی مشکی مدل 68.

در سال 968 شورولت تنوع انجین های  big-block V8 را بیشتر کرد که نهایتا منجر به آمدن نسخه های 396 اینچ مکعبی شد که با سه قدرت 325، 350 و 375 بدست مشتریان می رسد.البته بعدها مشخص شد که حجم واقعی این انجین 402 اینچ مکعب است! در این تصویر، عدد 396 در کناره خودرو به چشم می خورد.

در سال 1969 مجموع فروش کامارو از 240000 دستگاه گذشت. درهمین سال طراحان شورولت دوباره به سراغ چراغ های کامارو رفتند! چراغ جلو دوباره دایره ای شد اما چراغ عقب برای اولین بار سه تکه شد.

صرف نظر از لوگوی SS که در وسط جلو پنجره، روی درب باک، روی بوق، روی گلگیر جلو و ... به چشم می خورد، مدل های SS نسل اول زا می توان از روی کاپوت شان براحتی تشخیص داد چون یک کاپوت برآمده داشتند. روی این برآمدگی در مدل های 67 و 68 دو ورودی هوا گذاشته بودند که صرفا جنبه تزئینی داشت. در مدل های 69 این ورودی هوا حذف شد.

  وجود دو نوار رنگی که در سر تا سر بدنه کامارو کشیده می شد، تنها در دسترس مشتریان Z/28 و SS بود.

تهیه کننده : عليرضا الله بخش