همانند یک چاپگر سه بعدی اختصاصی، سیستم دست هدایت گر نیز برای کار به یک مدل سه بعدی نیازمند است. این کار خلق اثر با دست را بهبود نمی بخشد. اما اگر می خواهید Stanford Bunny را دوباره خلق کنید، ربات به خودکار سه بعدی شما متصل می شود و انواع مختلفی بازخورد هم برای هدایت حرکت قلم و هم برای محدود کردن جهت هایی که می تواند حرکت کند در اختیارتان قرار می دهد.
هنگامی که بازو در مناطق مورد نیاز برای ساخت مدل سه بعدی با استفاده از پلاستیک اکسترود (extruded plastic) قرار می گیرد آزادانه حرکت می کند. اما زمانی که برای خارج شدن از منطقه ی از پیش تعریف شده توسط مدل منبع تلاش می کند، بازوی ربات نیروی بازخوردی را تولید می کند و مکان هایی که می توانید حرکت منید را محدود می کند. تصور کنید از یک خط کش استفاده می کنید که مشخص می کند با استفاده از یک علامت گذارنده در چه جهاتی می توانید حرکت کنید. هر گاه که علامت گذارنده ای که در دست دارید به خط کش برخورد کند به طور ناگهانی متوقف می شود.
به طور هم زمان ربات می تواند به آرامی قلم را در جهتی هدایت کند که لازم است قرار گیرد، استفاده شود در صورتی که کاربر فراموش کند جزئیاتی مهم را چاپ کند. و یا از طریق لرزش یا بازخورد نیرو می توند تغییر بافت پلاستیک اکسترود را اعلام کند. اگر شما تا به حال تزین یک کیک با خامه را تجربه کرده اید در حالی که بچه ها در حال کوبیدن بر روی میز هستند این ایده را دریافت کرده اید.
سیستم هدایتگر دست هنوز هم محدودیت های خود را دارد. از آن جا که هنوز هم اکثر نتایج چاپ سه بعدی با دست های انسان قابل انجام است، نتایج آن هرگز قابل مقایسه با چاپگر سه بعدی نیست که ساعت ها طول می کشد تا جسمی گرچه کوچک را درست کند. اما برای هنرمندان که به دنبال ایده های جدید هستند فکر کردن به آن مانند یک شکل مجازی به آن ها این امکان را می دهد که جلوه های خلاقیت خود را به آن اضافه کنند در حالی که هنوز قطعه ای قابل تشخیص است.