سازمان های مردم نهاد  سازمان هایی غیر دولتی و غیر انتفاعی هستند که در جهت رشد و اعتلای آرمان ها و دغدغه های موجود و جلب مشارکت های اجتماعی در تعیین سرنوشت خود از طریق توانمند سازی در ابعاد اجتماعی، فرهنگی ، سیاسی می توانند نقش موثری را ایفا کنند. این سازمان ها متشکل از تعدادی از جوان های فعال و خود جوش هستند که دارای پتانسیل عظیمی می باشند که هر کدام محور فعالیت خاصی را دنبال می کنند و می توان گفت دستیابی به توسعه پایدار  بدون مشارکت مردم و مخصوصا جوانان در تمامی عرصه ها امکان پذیر نیست(براری و همکاران،1391) در واقع حضور جوانان در عرصه مدیریت شهری باعث تساوی جنسیتی ، کاهش آسیب های اجتماعی و بالا رفتن استاندارد های زندگی و در نهایت موجب رشد مناسب و ثبات اقتصادی خواهد شد. به بیان دیگر این سازمان ها به دلیل ارتباط تنگاتنگ با آحاد مختلف مردم و جلب اعتماد آنان ، می توانند در کنار مسئولین به عنوان بازوان اجرایی یا فکری عمل کنند (خراسانی و همکاران،1391). به نظر می رسد همیشه سازمان های مردم نهاد در صف مقدم ترویج فعالیت های فرهنگی زیربنایی بوده اند که زیر ساخت های دولتی در آن ضعیف بوده است که این سازمان ها موفقیت های چشمگیری در تمامی عرصه ها داشته اند.در همین راستا می توان بیان نمود که یکی دیگر از نقاط قوت این سازمان ها در توسعه، نوآوری است. زیرا همواره در تلاش هستند رویکرد نوآورانه ای را ابداع کنند که همین امر باعث شده  دارای روحیه انعطاف پذیری بالایی باشند. به بیان دیگر روحیه انعطاف پذیری این سازمان ها موجب شده که بتوانند به سرعت راهبردشان را تغییر دهند و ایده های جدیدی را بپذیرند(اسفندآبادی،1386) . در طی تلاش های موفقیت آمیز سازمان های مردم نهاد ، دولت سعی کرد است نقش تسهیل گری را به منظور تقویت این سازمان ها بازی کند زیرا دولت همواره جهت بهبود خدمات اجتماعی به مساعدت سازمان های مردم نهاد نیاز دارد. طبق تحقیقات گذشته این مساله ثابت شده است که سازمان های مردمی فرآیند توسعه را به طور چشمگیری سرعت می بخشند که اگر محیط و امکانات مساعد تری در اختیار آنان قرار گیرد شاهد پیشرفت شهری با سرعتی دوبرابر قبل خواهیم بود.
حال این دو سوال مطرح است که با توجه به پتانسیل بالای سازمان های مردم نهاد ، مدیران دولتی تا چه حد توانسته اند از همه این پتانسیل ها استفاده کنند ؟
آیا دولت و مدیران بالا دستی توانسته اند با توجه به توانایی بالای این نهادها ، اعتماد مدیران سازمان ها را جهت همکاری با این نهاد های مردمی  جلب کند؟
در کشور ایران در حال حاظر از 10% از ظرفیت سازمان های مردم نهاد کشور استفاده می شود ولی در کشور های پیشرفته نوع همکاری با این سازمان ها فرق دارد و اغلب مسئولیت های مهمی به آنها واگذار می شود و در تصمیمات کلان شهری تاثیر گذار هستند و این در حالی است که مدیران میانی ارتباط چندانی با این نهاد های مردمی ندارند و اغلب آشنایی چندانی با واژه (NGO)   ندارند ، اگر مدیران میانی بتوانند ارتباط بیشتری با این نهاد ها برقرار کنند و دولت نیز در این زمینه فرهنگ سازی کند در آینده شاهد پیشرفت سریعتر کشور خواهیم بود و اگر فعالیت سازمان های مردم نهاد گسترش یابد در نهایت موجب چابکی دولت خواهد شد .
براری،م.مطهری،م.خراسانی،ج(1391) بررسی تاثیر عضویت سازمان های مردم نهاد بر پایگاه اجتماعی ،جامعه شناسی ، سال سوم ، شماره اول ، بهار 1391
اسفندآبادی،حسین(1386) همکاری دولت و سازمان های مردم نهاد در توسعه،هفته نامه برنامه ، سال پنجم ، شماره 218،صص 18 - 21