نقشه جغرافیایی مثلث برمودا بر روی بخشی از اقیانوس اطلس در سواحل جنوب شرقی آمریکا واقع است.رأس آن نزدیک برمودا و قسمت انحنای آن از سمت پایین فلوریدا گسترش یافته و از پورتوریکو گذشته، به طرف جنوب و شرق منحرف شده و از میان دریای سارگاسو گذر کرده و دوباره به سوی برمودا بازگشته‌است. طول جغرافیایی در قسمت غرب مثلث برمودا ۳۳ درجه‌است.این ناحیه یکی از پر رفت‌وآمدترین خط‌های سفرهای دریایی است و روزانه کشتی‌هایی از اروپا، قاره آمریکا و جزیره‌های کارائیب به آن منطقه رفت‌وآمد می‌کنند. کشتی‌های تفریحی از فلوریدا و یا پروازهای تجاری و هواپیماهای شخصی به فراوانی از فلوریدا، کارائیب و آمریکای جنوبی به این منطقه سفر می‌کنند.

(قسمتی از مثلث برمودا که بیشترین اتفاقات در آن اتفاق افتاده است)

نخستین ادعای ناپدیدشدن غیرعادی در برمودا را ادوارد ون وینکل جونز در ۱۶ سپتامبر ۱۹۵۰ در مجلهٔ آسوشیتد پرس ارائه داد.دو سال بعد، مجلهٔ فیت مقاله‌ای کوتاه از جورج ایکس با عنوان «رمز و رازهای دریا پشت درب‌های ما هستند» منتشر کرد. در این مقاله درباره از دست دادن بسیاری از هواپیماها و کشتی‌ها از جمله پرواز ۱۹ به طور جامع صحبت شده‌است. در آوریل ۱۹۶۲، مجلهٔ لژیون آمریکایی ادعا کرد که نکتهٔ مهمی در پرواز ۱۹ وجود داشته‌است.این مجله ادعا کرد که فرمانده مأموریت گفته‌است: «ما در حال ورود به آب‌های سفید هستیم و هیچ چیز خوب به نظر نمی‌رسد. ما نمی‌دانیم که در کجا هستیم. آب سبز است یا سفید؟» حتی شایعه شد که پرواز ۱۹ به مریخ فرستاده شده‌است. این مقاله برای نخستین بار نشان داد که مردم از وقایع رخداده در این منطقه را دنبال می‌کنند. در فوریه ۱۹۶۴، «وینسنت گادیس» در مجله ارگزوا در مقاله‌ای به نام «مثلث برمودا قاتل است» درباره پرواز ۱۹ و دیگر رخدادهای این منطقه نوشت. در سال بعد، گادیس مقالهٔ خود را تا جایی گسترش داد که تبدیل به یک کتاب شد.
پرواز

۱۹

در روز پنجم دسامبر ۱۹۴۵ پنج بمب افکن اونجر به منظور انجام یک پرواز تمرینی که پرواز شماره نوزده نامیده می‌شد، از پایگاه نظامی فوت لودردیل واقع در “فلوریدا” به هوا برخاستند. طبق برنامه، آنها می‌بایست یک مسیر مثلثی شکل را طی کنند و دوباره به پایگاه بازگردند. خلبانان این پرواز قبلاً چندین بار چنین تمرینی را انجام داده بودند و از این رو این ماموریت برایشان دشوار نبود. از سوی دیگر خلبانان و خدمه این پنج بمب افکن را افرادی با تجربه و ماهر تشکیل می‌دادند و همه هواپیماها مجهز به بهترین دستگاه بی سیم و تجهیزات هوانوردی آن زمان بودند. در ساعت ۱۴ و ده دقیقه آنروز، هر پنج بمب افکن به هوا برخاستند و با سرعتی در حدود ۲۰۰ مایل در ساعت به سوی خاور به پرواز در آمدند. در ساعت سه و چهل و پنج دقیقه ستوان “تایلور” فرمانده این اسکاداران طی تماس رادیویی با برج مراقبت فریاد زد: برج مراقبت… وضعیت اضطراری پیش آمده … انگار ما از مسیر خود منحرف شده‌ایم… ما قادر نیستیم زمین را ببینیم … تکرار می‌کنم … ما قادر نیسنیم زمین را ببینیم! مسئول برج مراقبت پرسید: حالا در چه موقعیتی هستید؟

-موقعیت خود را به درستی نمی‌دانیم… اصلاً نمی‌دانیم کجا هستیم. به نظر می‌رسد راه را گم کرده‌ایم! مسئول برج مراقبت از این سخن متعجب شد. چگونه ممکن بود همه ى پنج هواپیما با سرنشینان پر تجریه خود، در شرایطی که هوا کاملاً مساعد بود راه خود را گم کنند؟ برج مراقبت گفت: خونسرد باشید و سعى کنید به سوی غرب پرواز کنید. اما ستوان تایلور پاسخ داد: ما اصلاً نمی‌دانیم غرب کجاست… همه دستگاه‌ها از کار افتاده … همه چیز شگفت انگیز است. هیچ جهتی را نمی‌توانیم تشخیص دهیم. حتی اقیانوس شکل دیگری به خود گرفته است … چند لحظه بعد، دوباره صدای ستوان تایلور به گوش رسید که دیوانه وار فریاد زد: ما وارد آب‌های سفید می‌شویم … کمک … کمک … و این آخرین پیام ستوان تایلور بود و صدای او برای همیشه خاموش شد.

(۵ هواپیمایی که در پرواز ۱۹ ناپدید شدند)

مسئولان فرودگاه وضعیت اضطراری اعلام کردند و یک هواپیمای گشت و نجات دریایى مارتین مرینر با سیزده سرنشین و مجهز به کلیه وسایل نجات از زمین برخاست تا به جستجوی هواپیماهای گمشده بپردازد، ولی شگفت این که این هواپیما نیز به همان سرنوشت پنج بمب افکن دچار گردید و برای همیشه ناپدید شد! ساعاتی بعد برج مراقبت نیروی دریایی در “اوپالوکا” پیام ضعیفی دریافت کرد که مربوط به یکی از هواپیماهای پرواز شماره نوزده بود. این بسیار عجیب بود چرا که به موجب پیش‌بینی، موجودی بنزین آخرین هواپیما می‌بایست تقریباً دو ساعت پیش تمام شده باشد در حالی که این هواپیما هنوز در آسمان بود! سپیده دم روز بعد ۲۴۲ فروند هواپیما و هجده فروند کشتی طى جستجوهاى منظم و هماهنگ به جستجوی هواپیماهای گمشده پرداختند، ولی علیرغم تلاشهاى فراوان و پیگیر، هیچ اثر یا باقیمانده‌ای از آنها نیافتند. واقعیت این حادثه تا به امروز مشخص نشده و این ماجرا همچنان در شمار یکی از اسرار حل نشده عالم باقی‌مانده است.
ادامه ماجرا…

با توجه به غرق شدن کشتی نفت‌کش در سال ۱۹۷۲، قطعاتی از بقایای آن در خلیج مکزیک پیدا شد. محققان دریافتند که کاپیتان کشتی در دفتر کابین، یک فنجان قهوه را به سختی در دستش فشرده‌است و در همان حال جان داده است. در تاریخ ۴ مارس ۱۹۱۸ ناوگان کشتی یواس‌اس سایکلوپ پس از خروج از جزیرهٔ باربادوس ناپدید شد. این رخداد منجر به از دست رفتن بزرگترین ناوگان تاریخ نیروی دریایی ایالات متحده و هر ۳۰۹ خدمه کشتی شد. اگرچه هیچ نظریه تاییدشده‌ای برای این حادثه ارائه نشده‌است، اما برخی علت این حادثه را طوفان و برخی فعالیت‌های دشمن در زمان جنگ جهانی اول دانسته‌اند.همراه با ناپدید شدن این کشتی، دو کشتی خواهر آن به نام‌های یواس‌اس پروتئوس و یواس‌اس نرئوس نیز در اقیانوس اطلس شمالی در زمان جنگ جهانی دوم ناپدید شدند. هر دو کشتی غیرنظامی بوده و وظیفه‌شان رساندن سنگ معدن فلز به سایکلوپ بود.

(قایق بادبانی کارول آ دیرینگ در ۲۹ ژانویه ۱۹۲۱، دو روز پیش از ترک کارولینای شمالی )

در سال ۱۹۲۱، پنج قایق بادبانی که دوسال پیش در سال ۱۹۱۹ به اقیانوس اطلس رفته بوده و بازنگشته بودند در کارولینای شمالی پیدا شدند. در آن زمان شایعات زیادی به راه افتاد و احتمال قربانی شدن آن‌ها توسط دزدان دریایی بر سر زبان‌ها افتاد. احتمال می‌رود که این کشتی‌ها یکی از کشتی‌های اس‌اس هویت باشند که در همان زمان ناپدید شدند.

هواپیماهای استار تیگر و استار آریل دو فروند هواپیما از خانواده سلطنتی آورو تودور پنجم بودند و توسط هواپیمای مسافربری بریتانیا قصد فرود در آمریکای جنوبی را داشتند. کوچکترین خطایی در پرواز ممکن بود هر دو هواپیما را نابود کند و آن‌ها را از رسیدن به آمریکای جنوبی بازدارد. پس از ورود به مثلث برمودا، هر دو هواپیما به یکباره ناپدید شدند.

ایربورن ترنسپورت دی‌سی-۳ یکی از هواپیماهای مدل داگلاس دی‌سی-۳ است که در تاریخ ۲۸ دسامبر ۱۹۴۸ در حالی که از سان خوآن، پورتوریکو به مقصد میامی پرواز می‌کرد، ناپدید شد. هیچ اثری از هواپیما و ۳۲ نفر سرنشین داخل آن یافت نشده‌است.

در ۲۸ اوت ۱۹۶۳، یک جفت هواپیمای کی‌سی-۱۳۵ استراتوتانکرز از سوی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا به پرواز درآمدند. در حالی که هر دو بر فراز اقیانوس اطلس پرواز می‌کردند، به هم برخورد کردند و در اقیانوس سقوط کردند. (واینر، برلتیز، و گادیس جالب این است که هنگام سقوط در آب ۱۶۰ مایل (۲۶۰ کیلومتر) با هم فاصله داشتند.

کونمارا پنجم یک قایق بادبانی سرگردان در اقیانوس اطلس در جنوب برمودا بود که در تاریخ ۲۶ سپتامبر ۱۹۵۵ پیدا شد. (برلیتز و واینر) تمام خدمه قایق بادبانی ناپدید شدند در حالی که قایق بادبانی در طول سه روز طوفان در دریا جان سالم به در برد. در سال ۱۹۵۵، یکی از سنگین‌ترین طوفان‌های اقیانوس اطلس وزید که احتمال می‌رود موجب ناپدید شدن خدمه این قایق بادبانی شده باشد.
نظریه ها

برخی از نویسندگان مثلث برمودا را پدیده‌ای فراطبیعی می‌دانند. یکی از نظریات رایج در این باره فرورفتن قارهٔ افسانه‌ای آتلانتیس در دریای بیمینی واقع در جزیره بیمینی است. به قلم افلاطون، مردم آتلانتیس برای فتح آتن سپاهیان بی شماری فراهم کردند و زئوس بر آن‌ها طوفانی نازل کرد که قابل تصور نبود. طوفان سبب زمین‌لرزه و سیل‌های شدیدی به مدت یک شبانه روز شد و سرانجام دریا سرزمین آتلانتیس را به زیر خود فروبرد و ناپدید گشت. در حالی که بسیاری از نویسندگان با توجه به هواپیماهای گمگشته در این منطقه، دلیل این پدیده را چیز دیگری می‌خوانند. این ایده توسط استیون اسپیلبرگ با توجه به فیلم علمی-تخیلی برخورد نزدیک از نوع سوم ارائه گردید و از داستان ربودن ۱۹ انسان توسط بیگانگان و موجودات فضایی پیروی می‌کند. این داستان ادعا می‌کند که موجودات فضایی هواپیماها و کشتی‌ها را می‌ربایند و به کرات خود می‌برند. یکی دیگر از نظریات رایج ورود به دنیایی دیگر است. پاره‌ای دانشمندان ادعا می‌کنند که مثلث برمودا، دریچه برای گشودن دنیایی دیگر است و هواپیماها و کشتی‌های انسان‌ها وارد آن دنیا می‌شوند. چارلز برلیتز نویسندهٔ کتاب‌های متعددی دربارهٔ پدیده‌های فراطبیعی، این پدیده را نابودی انسان‌ها بدون هیچ توضیحی می‌داند.

تا پیش از استفاده از جی‌پی‌اس ٬قطب‌نما اصلی‌ترین وسیلهٔ ناوبری محسوب می‌شد و بدین ترتیب قطب‌نما یکی از دلایل یادشده در حوادث مثلث برمودا معرفی شده است. بسیاری از فرضیه‌ها حامل این پیام بودند که ممکن است در این منطقه ناهنجاری‌های مغناطیسی غیرعادی وجود داشته باشد و هیچ‌گاه نمی‌توان آن‌ها را پیدا کرد. قطب‌نما میل مغناطیسی دارد و گاهی اوقات دچار اشتباه می‌شود. مثلث برمودا نیز دارای قطب مغناطیسی شمال است و دریانوردان این واقعیت را از قرن‌ها پیش متوجه شده بودند. برای مثال، دریانوردان ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۰۰ بر روی خط ویسکانسین حرکت می‌کردند ولی در نهایت به خلیج مکزیک رسیدند. در حالی که عموم مردم فکر می‌کنند که میل مغناطیسی قطب نما یک پدیدهٔ مرموز است.