خروج این مهندسان درخور توجه است، اورمسون جز سه مهندس اولیه (به جز یکی از بنیانگذاران گوگل، سرگئی برین) در بخش رانندگی خودکار بود که از Stanley vehicle استنفورد در سال 2005 آمده بود.

سباستین ترون و آنتونی لواندوفسکی دو چهره قابل توجه دیگر، در سال 2013 و 2014 برای تاسیس یوداسیتی و اتو پروژه را رها کردند.

از دست دادن استعدادهایی که پروژه ها را آغاز کرده اند در دره سیلیکون امری طبیعی است. بسیاری از مهندسان اصلی در فیس بوک، توییتر، و پی پال پس از چند سال نقل مکان کرده اند و جای دیگری مشغول به کار شده اند اما این نقل وانتقالات طبیعی معمولا برای شرکت ها مناسب نیستند و در مورد گوگل، فقدان چهره کلیدی در پروژه ماشین با راننده خودکار می تواند منجر به اتلاف عظیمی در وقت و پول شود.

ظهور رقبای جدید

این روز ها بازار رانندگی خودکار بسیار گرم است. فورد به تازگی اعلام کرده است که در سال 2021 یک خودرو خودکار سطح 4 بدون فرمان و پدال را ارائه خواهد کرد. چند ماه قبل نیز BMW بیانیه ی مشابهی صادر کرده بود.

تسلا اعلام کرد که در اوایل سال 100 میلیون مایل را توسط راننده اتوماتیک سفر کرده که رکورد سه میلیون مایل گوگل توسط ماشین رانندگی خودکار آن را زده است.

اگر این موارد برای نگرانی گوگل در مورد ماشین های بدون راننده کافی نیست باید بداند آمبر(Umber) در نظر دارد در این ماه به اس یو وی های ولوو خود رانندگی خودکار اضافه کند.

تا کنون هیچ یک از خودروسازان بزرگ علاقه ای به استفاده از سیستم خود راننده گوگل نشان نداده اند که امری فاجعه بار  برای غول جستجو محسوب می شود. در صورتی که کریس اورمسون قبل از خروج از گوگل برای همکاری با جنرال موتورز، فورد و دیگر کمپانی های بزرگ اتومبیل سازی آماده شده بود.

نبود مشارکت با کمپانی های بزرگ، گوگل را مجبور به تولید وسایل نقلیه خود و یا کار با خودروسازان کوچکتر مثل فیات و یا ولوو می کند. در این صورت نیز باید خودرو های خود را بفروشد و یا در بازار وسایل نقیله بزرگ با آمبر رقابت کند.

این دو گزینه چندان خوشایند به نظر نمی رسند. با توجه به پیش بینی های ما، مالکیت خودروی کمتری در سال 2020 وجود خواهد داشت و ماشین های خود راننده هزینه تولید بیشتری نسبت به خودروهای حال حاضر خواهند داشت. همچنین کنار زدن آمبر در بازار ماشین های بزرگ برای گوگل فوق العاده سخت خواهد بود.