گروهی از دانشمندان موسسه فیزیک و فناوری MIPT سرنام  Moscow Institute of Physics and Technology و دانشگاه ITMO نانوذرات سیلیکونی جدیدی را ساخته‌اند که قادر است اطلاعات را با سرعت بسیار بالایی پردازش کند. دنیس بارادوف از دانشگاه ITMO در این ارتباط گفته است: «فیبرهای نوری که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند، اطلاعات را با سرعت صد گیگابایت بر ثانیه انتقال می‌دهند. با این حال ترانزیستورهای سیلیکونی اجازه نمی‌دهند، فرآیند پردازش اطلاعات با این سرعت انجام شود. اما اگر یک آنتن نوری خطی در اختیار داشته باشیم این مشکل بر طرف می‌شود. این راهکار به ما اجازه می‌دهد به پردازش فوق سریع اطلاعات نوری دست پیدا کنیم.»

 این گروه از پژوهش‌گران نتایج دستاورد خود را در نشریه Photomics Acs منتشر کرده‌‌اند. برای دستیابی به راهکار پردازش فوق سریع، پژوهشگران از سیلیکون‌های رایج به منظور ساخت نانوذرات سیکلیونی نانوکریستالی استفاده کردند. دانشمندان این نانوذرات کریستالی را به گونه‌ای پیکربندی کرده‌اند که قادر هستند روی پرتوهایی با ویژگی‌هایی همچون طول موج، شدت تابش و زمان تابش مشخص اثرگذار باشند. آزمایش‌هایی که از سوی این پژوهشگران انجام گرفته است، نشان می‌دهد پلاسمای الکترونیکی درون این نانوذرات نسبت به پالس‌های نوری کوتاه و شدید واکنش سریعی از خود نشان می‌‌دهند.

دانشمندان گفته‌اند: « این ذرات ممکن است به عنوان نانوآنتن‌های نوری برای پردازش اطلاعات در نسل بعدی خطوط ارتباطی فیبر نوری و تراشه‌های کامپیوتری مورد استفاده قرار گیرد. کار ما بر مبنای توسعه تجهیزات پردازش نوری بسیار سریع متراکم و دستگاه‌های پردازش سیگنال فوق سریع نوری متمرکز شده است.»

 با وجود آن‌که فیبرهای نوری از ذرات نور برای ارسال بسیار سریع داده‌ها در اینترنت استفاده می‌کنند، اما زمانی که این داده‌ها به درون سامانه‌های کامپیوتری وارد می‌شوند، به دلیل کند بودن سرعت پردازش اطلاعات از سرعت آن‌ها کاسته می‌شود. به دلیل این‌که ریزتراشه‌های مبتنی بر سیلیکون که امروزه در کامپیوترها مورد استفاده قرار می‌گیرند از مدارهای الکتریکی برای برقراری ارتباط و انتقال اطلاعات استفاده می‌کنند.

قانون مور برای اولین بار در سال 1965 عنوان کرده است، سرعت پردازنده‌های کامپیوتری هر دو سال یک‌بار دو برابر می‌شود. به دلیل آن‌که تعداد ترانزیستورهای به کار رفته در آن‌ها دو برابر می‌شود. با این وجود در سال‌های اخیر پیشرفت‌ها در این زمینه به واسطه میزان الکتریسته موردنیازی که ترانزیستورها برای انتقال داده‌ها به آن‌ها نیاز دارند با محدودیت همراه بوده است. به طوری که دانشمندان به دنبال جایگزین‌هایی همچون رایانش کوانتومی یا رایانش نوری برای این منظور هستند. پیشرفت‌های به دست آمده از سوی این گروه از دانشمندان کمک خواهد کرد تا این مانع برطرف شود.