نجاتی، محمدحسین - چند روزی است که تعداد حرفها و اظهارات درباره وضعیت کنونی جنبش دانشجویی در ایران، بیش از روزهای قبل شده است. یعنی طبیعی است و هر سال اوضاع همین است.
تا نزدیک به روز دانشجو میشویم، سیاسیون و مسئولان و دست به قلمها، فیل شان یاد هندوستان میکنند و حرفی و حدیثی از روز دانشجو میزنند.
اما یکی از اظهارنظرهایی که طی روزها خیلی متاثر کننده و متعحب کننده بود، اظهارات یکی از استادان دانشگاه علامه طباطبایی بود.
او گفته بود:« دانشجویان امروز عموماً تماشاگرند» و چقدر هم بی انصافانه این اظهار نظر را به زبان آورده بود. آن چیزی که این استاد محترم دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی عنوان کرده است، شاید بخشی از واقعیات امروز دانشگاه و آموزش عالی در ایران باشد، اما انصافا تمام واقعیت نیست.
تمام واقعیت شاید این باشد که امروز از دانشگاه فقط دانشجو است که بیدار است.
اگر نیروهای انسانی کنشگر در آموزش عالی ایران را دانشجو، استاد دانشگاه، مدیران دانشگاهی، مدیران دولتی تاثیرگذار بر فعالیت های آموزش عالی، دولت و کنشگران سیاسی بدانیم، واقعیت این است که از دانشگاه فقط دانشجو بیدار است. علت هم مشخص است، اساتید دگر اندیش در طول سال های فعالیت دولتهای محمود احمدی نژاد، تصفیه شدند و خیلی از خوبهای آموزش عالی در حوزه اساتید، با دانشگاهها خداحافظی کردند.
اساتید جوانی که جایگزین آنها شدند، یا ویژگیهای خاصی دارند که توانستند از فیلترهای گزینش عبور کنند و یا فعالیت صنفی و کمک به فعالیتهای دانشجویی را مخل نظم آکادمیک در دانشگاهها میدانند. باقی اساتیدی که بعد از آن تصفیه در سالهای ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ بیش از گذشته محافظه کار شده اند یا به شکلی دستشان بند فعالیتهای اجرایی در دولتهای همسو است و یا ترجیح میدهند خود را برای آزادیخواهیهای دانشجوی هزینه نکنند.
مدیران دانشگاهی هم اوضاع چندان قابل عرض ندارد. مصداق روشن مدیران دانشگاهی، مدیر دانشگاه علامه طباطبایی است. حسین سلیمی در سال ۱۳۹۲ جایگزین صدرالدین شریعتی ای شد که در آن سال برکناری او یکی از مطالبات اصلی دانشجوها بود. اما محافظه کاری و بی توجهی حسین سلیمی به مطالبات دانشجویی باعث شد حالا این حرف در میان دانشجویان این دانشگاه دست به دست شود، که سلیمی چندان تفاوتی هم با صدرالدین شریعتی ندارند. در حوزه دولت هم گرچه اوضاع خیلی بهتر است، اما دقیقا بی توجهی به مطالبات صنفی و سیاسی دانشجویان از نقاط ضعف وزارت علوم است.
وقتی از اساتید حامی دانشجویان کمتر کسی در دانشگاهها مانده است، برخی اساتید باقی مانده بیش از گذشته محافظه کار شده اند، وقتی مدیران دانشگاهی مصلحت اندیشی سیاسی را ملاک فعالیت در یک محیط آکادمیک میکنند، وقتی وزارت علوم به فعالیت های سیاسی و صنفی دانشجویان بها نمیدهد تا در فضای سیاسی کشور، مانند سال ۹۳ و چالشهای رضا فرجی دانا، دچار چالش نشود و زمانی که برخی دیگر اساتید، توجه به فعالیتهای سیاسی و صنفی را مخل نظم آکادمیک دانشگاهی میدانند، آن وقت چقدر منصفانه است که بگوییم:« دانشجویان امروز عموماً تماشاگرند»؟
نه آقای دکتر! امروز همه نقشآفرینان نظام آموزش عالی در حوزه مطالبات دانشگاهی، تماشاگرند جز دانشجویان و امروز از دانشگاه، فقط دانشجو بیدار است.
ثبت نظر