فکر کنید که در کوه و یا اطراف پیست اسکی گم شده اید و بتوانید به گروه نجات بگویید که دقیقا کجا هستید. یا فکر کنید سیستمی وجود داشته باشد که توسط آن بتوانید به افرادی که در حلبی آباد ها زندگی می کنند یا عشایری مغولستان  یا جاهایی مثل جزایر فارو نامه بفرستید. شرکت  What3Words برای این کار اپلیکیشنی دارد. به صورت خاص تر، این شرکت الگورتیمی با یک رابط کاربری گرافیکی برای راحتی کاربر و یک API برای استفاده از سیستم ساخته است. 
این سیستم به این صورت کار می کند: مهندسان این شرکت کره زمین را به57 تریلیون مربع 3x3 متری تبدیل کرده اند. سپس آن ها به هر مربع یک آدرس خاص سه کلمه ای اختصاص داده اند که از آرشیوی از 25 تا 4000 واژه ، مبنی بر نه زبانی که پشتیبانی می شود استفاده می کند. سپس الگوریتم هر منطقه با مقیاس جغرافیایی را با یک رشته سه کلمه ای تبدیل می کند، که مانند نام یک کانال IRC می باشد. 
برای مثال، منطقه ای در سرپناه باران در ایستگاه مترو بیرون ساختمان دانشکده علوم در Vrije Universiteit در آمستردام یک آدرس دارد: searched.final.ambient. برج آتش در بالای کوه هریکین در ادیرونداک نیویورک  corrosive.sculpture.assumed می باشد. با الگوریتم What3Words می توان برای هر نقطه آدرس مشخص قائل شد. در نتیجه شما می توانید به گنجه زیر پله ها نامه بنویسید! حتی می توانید آدرس جاده هایی که نام ندارند و خانه هایی که پلاک ندارند را بیابید، حتی می توانید آدرس دورافتاده ترین نقاط دنیا، در جنگل و یا بیابان را نیز بیابید. 

دلیل استفاده از واژه به جای مختصات جغرافیایی این است که آدرس دادن را بسیار ساده می کند. مختصات جغرافیایی بسیار سخت هستند و اگر ناچار باشید توسط یک کانال رادیویی ضعیف آن ها را به کسی بدهید بسیار آزار دهنده است. راحتی کار چیزی است که  What3Words به دنبال آن است. 
طول و عرض جغرافیایی برای زمانی خوب هستند که دو کامپیوتر با یکدیگر صحبت می کنند، اما وقتی که صحبت از انسان ها می شود، واقعا آزار دهنده هستند. فرض کنید روی قله یک کوه هستید و دوستتان دچار سانحه می شود . در چنین شرایطی توضیح این که دقیقا کجا هستید بسیار دشوار است. مشکل استفاده از مختصات جی پی اس این است که وقتی بخواهید با آن همه استرس هجده عدد را پشت تلفن داد بزنید احتمال این که اشتباه کنید بسیار زیاد است. اپلیکیشن رایگان What3Words بدون نیاز به اینترنت کار می کند و بسیار کوچک است. حجم آن کمتر از 10 مگابایت است، در نتیجه آنقدر سبک هست که آن را روی هر دستگاه موبایلی داشته باشید. 

این سیستم آنقدر خوب کار می کند تا دولت مغولستان سیستم پستی کشور خود را با توجه به آن برنامه ریزی کنند. تخمین زده شده که تقریبا یک چهارم جمعیت مغولستان به صورت عشایری زندگی می کنند. بسیاری از آن ها در استپ ها زندگی می کنند، جایی که هیچ جاده ای ندارد، هیچ ساختمان دائمی در آن نیست و هیچ شماره ای نیست که یک مامور پست سر در گم بتواند آدرس مورد نظر را بیابد. اما آن ها هم شهروندانی هستند که حق دارند رای بدهند و از حقوق شهروندی بهره مند شوند. این الگوریتم به همه اجازه می دهد تا یک آدرس داشته باشند، چرا که هر نقطه از دنیا را می توان با این اپلیکیشن توصیف کرد.