در این مورد کشود هند تنها نیست؛ در سوریه اینترنت به عنوان صلاحی برای جنگ استفاده می‌شود. به این ترتیب قطع ارتباطات میتواند نقش مهمی در کشمکش‌ها بازی ‌کند. به عنوان مثالی دیگر میتوان گفت که در جمهوری دموکراتیک کنگو هم به دلایل دولتی، ارتباط و دسترسی گروهی از معترضان به شبکه‌های ارتباطی قطع شد. در این زمینه برخی افراد معتقد هستند که چنین شرایطی تنها برای کشورهای توسعه‌نیافته می‌تواند رخ دهد؛ اما این تصور درست نیست چرا که در کشورهای پیشرفته‌ای مثل آلمان، انگلستان و آمریکا هم، تا به حال چنین وضعیت مشابه‌ای رخ داده است.
کشور پاکستان در زمینه‌ی دسترسی به اینترنت از محدودترین کشورهاست. باید اشاره کرد که در صدر کشورهایی که به دلایل دولتی امکان دسترسی به اینترنت را ندارند، کشور پاکستان قرار دارد.
هشتاد درصد از مردم پاکستان به شبکه‌ی تلفن همراه دسترسی دارند. یک چهارم مردم پاکستان تلفن همراه هوشمند دارند. زمانی که ارتباطات قطع می‌شود، به اقتصاد لطمه‌ی جدی وارد می‌شود، به علاوه ارتباطات اجتماعی هم قطع می‌شود. یا به طور مثال بخش‌های مهمی مثل اورژانس و یا آتش‌نشانی با سرعتی که باید نمی‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند. نکته‌ای که باید به آن اشاره کرد این است که افراد به اینترنت تنها برای برقراری ارتباط با اعضای خانواده و یا دوستان و آشنایان نیاز ندارند؛ بلکه برای تحصیلات، سرگرمی و موارد فرهنگی هم استفاده می‌شود. علاوه بر اینها امکان دسترسی به بسیاری از سرویس‌های کلیدی، از طریق اینترنت فراهم شده است.
فراهم‌کردن سرویس اینترنت برای همه و در هر زمان، به زبان، ساده است اما در پیاده‌سازی واقعاً ممکن نیست. در هر وضعیتی ممکن است یک محدودیت جدید ایجاد ‌شود و یا گاهی در اثر وجود مشکلات پیرامون توسعه و پیاده‌سازی به ناچار محدودیت‌هایی اعمال شود. به علاوه در این زمینه، بحث‌های امنیتی را هم باید جدی و تعیین‌کننده دانست.پس با این دیدگاه، نباید از این که حق قطع و وصل‌کردن و محدودکردن دسترسی به شبکه‌ی اینترنت برای کاربران، به دولت داده شده است، تعجب کرد. حفاظت از سرویس‌هایی مثل اینترنت توسط دولت، امری حیاتی است. همین موضوع باعث شده است که کنترل دسترسی به اینترنت در اختیار عده‌ای محدود از افراد قدرتمند باشد تا آنها در مورد دسترسی و یا عدم دسترسی به آن تصمیم بگیرند.