استفاده از ربات ها در بافت زنده (برای مثال در بدن انسان) مزایای بسیار زیادی دارد. اگر اجزای تشکیل دهندۀ این ربات ها از خود بدن باشند، شاهد عملکرد بهتر این ربات ها خواهیم بود. همچنین برای تامین انرژی خود نیاز به باتری و نیروی خارجی نخواهند داشت. محققان سلول های ماهیچه ای را به گونه ای تغییر داده اند که می توانند در پاسخ به محرک های نوری حرکت کنند. این سلول ها ناهیتاً می توانند منجر به ساخت ربات زیستی شده و برای کاربردهای محیطی یا سلامتی مورد استفاده واقع شوند.

این متخصصان با متصل کردن ژن جلبک با بافت های عضلانی موش، توانستند بافت جدیدی را ایجاد کنند که به نور آبی حساس است. این تیم از دانشگاه ایلینویز، با مهارت کافی در زمینۀ اپتوژنتیک، ابتدا یک اسکلت هیدروژل ایجاد کردند، سپس این اسکلت را با یک حلقه از بافت تغییر یافته پوشاندند. درنتیجۀ این عمل، ماهیچۀ حاصل نسبت به نور حساس شده و شروع به حرکت می نماید و حتی با ورزش بیشتر باعث قوی تر شدن این ماهیچه شدند.
این متخصصان در گذشته نیز با استفاده از چاپگر سه بعدی برای چاپ یک هیدروژل و بافتی از جنس عضلات پشت، زیست رباتی ساخته بودند که در پاسخ به محرک الکتریکی قادر به راه رفتن بود. امّا این سیگنال های الکتریکی می تواند در تنظیمات زیستی بدن آثار منفی داشته باشد و اجازۀ کنترل مناسب را ندهد.
به گفتۀ پروفسور رشید بشیر، نور یک روش غیر تهاجمی برای کنترل این ماشین هاست. وی همچنین اشاره کرد که استفاده از زیست ربات جدید، انعطاف پذیری لازم را برای طراحی و حرکت ماهیچه در اختیار قرار می دهد. علاوه بر این با استفاده از نور می توان مشخص نمود که این ربات در کدام جهت حرکت کند.
در طراحی ربات های زیستی قبلی، از ماهیچه های ضخیم تری استفاده می شد، امّا در طراحی این زیست ربات جدید، بافت نازک عضلانی به کار رفته است که می تواند به جذب بیشتر نور و مواد مغذی کمک کند.
این محققان، با استفادۀ روزانه از نور برای حرکت این عضله، توانستند باعث قوی تر شدن آن شوند تا بتواند مسیر طولانی تری را نسبت به قبل طی کند. گام بعدی به طراحی اسکلت های 3 بعدی متفاوت اختصاص دارد که در نهایت منجر به ساخت و تولید ربات های زیستی بزرگتر خواهد شد.