یکی از این تکنولوژی‌ها،  SDN  "شبکه‌ی مبتنی بر نرم‌افزار" است. این تکنولوژی در سال 2005 در دانشگاه استنفرد متولد شد و در سال 2009 برای استفاده‌ی عموم به بازار عرضه شد. شبکه مبتنی بر نرم افزار، به مدیریت شبکه‌های متوسط و بزرگ بصورت مرکزی و براساس نرم افزار گفته می‌شود. در این شبکه‌ها بجای این‌که سخت‌افزار تصمیم بگیرد که بسته‌های درحال عبور کجا بروند، این نرم‌افزار می‌باشد که با شرایط تعریفی مورد نیاز با هر بسته رفتار متفاوتی انجام می‌دهد. برای مثال سوییچ پس از دریافت یک بسته، پس از تجزیه و تحلیل آن تصمیم به ارسال به مقصد مورد نظر می‌گیرد و سپس برای سایر بسته‌هایی که از همان مبدا آمده باشند، رفتار مشابه‌ای در نظر می‌گیرد. اما در شبکه‌هایی که SDN برروی آن‌ها فعال می‌باشد، هر بسته که می‌رسد می‌تواند بنا به تعاریفی که ادمین شبکه انجام داده است رفتار مختلفی روی آن صورت بگیرد. در بیانی دقیق‌تر شبکه‌ مبتنی بر نرم‌افزار از یک کنترل‌کننده بهره می‌گیرد. این کنترل‌کننده است که تمامی رفتارهای شبکه را به ادمین نشان می‌دهد و درصورت نیاز به تغییر، آن را بصورت تمام خودکار انجام می‌دهد.
فناوری شبکه‌های مبتنی بر نرم‌افزار از جمله جدیدترین و پرطرف‌دارترین تکنولوژی‌های اخیر در دنیای فناوری اطلاعات می‌باشد. آلکاتل-لوسنت، شرکت چندملیتی ارائه‌دهنده تجهیزات مخابراتی، اخیراً "شبکه‌های ابری"، شبکه‌ای بر مبنای فناوری شبکه‌های مبتنی بر نرم‌افزار را معرفی کرده است. این شبکه دومین شبکه‌ی پیاده‌سازی‌شده برای برقراری ارتباط بین لایه‌ی فیزیکی شبکه و لایه‌ی بالادست آن، شبکه‌ی مبتنی بر نرم‌افزار، می‌باشد.
به نظر می‌رسد در این معماری یعنی جدا بودن لایه‌ی کنترلی از لایه‌ی داده‌ی انتقالی، نقصی وجود داشته باشد؛ چراکه فعالیت‌های عیب‌یابی انجام شده توسط "شبکه‌ی ابری"، به عملی منفی در جهت کارایی و بهره‌وری شبکه‌های مجازی واقع در بالای لایه‌ی فیزیکی و لایه‌ی پیوند داده تبدیل شده است.
در صورتی که ماشین مجازی شبکه قادر به برقراری ارتباط با انبار داده‌ی خود و یا سایر ماشین‌های مجازی در شبکه نباشد، آنگاه چطور می‌توان فهمید که این نزول کارایی و بهره‌وری به چه علت بوده است؛ آیا به دلیل تنظیمات و پیکربندی نادرست سوییچ یا مسیریاب بوده و یا به‌دلیل آدرس آی‌پی یکسان یا مشکلی در "لایه‌ی کاربرد" رخ داده است.
"بستر نرم‌افزاری تضمین‌کننده‌ی سرویس‌های مجازی"، پلت‌فرمی است که بر ارتباط بین برنامه‌های مجازی با لایه‌ی فیزیکی در معماری شبکه‌های مبتنی بر نرم‌افزار تمرکز دارد. این پلت‌فرم به هدف تجسم، عیب‌یابی و آنالیز این ارتباط طراحی و پیاده‌سازی شده است. این پلت‌فرم با تمام کیت‌های شبکه که بر مبنای پروتکل‌هایی مثل ابتدا کوتاه‌ترین مسیر (پروتکل مسیریابی برای شبکه‌ها)، پروتکل دروازه‌ی مرزی (پروتکل مسیریابی از نوع خارجی)، سامانه‌ی حدواسط به حدواسط و پروتکل ساده‌ی کنترل و مدیریت شبکه پایه‌ریزی شده‌اند، سازگار است. این پروتکل‌ها باعث می‌شوند این بستر نرم‌افزاری قادر به کشف و مدل‌سازی توپولوژی فیزیکی شبکه، تحلیل خطا و بازسازی آن باشد.
  بستر نرم‌افزاری تضمین‌کننده‌ی سرویس‌های مجازی، در کنفرانسی در دانشگاه کالیفرنیا در اوایل سال 2015 این‌گونه معرفی شد: این پلت‌فرم برای بررسی توپولوژی لایه‌ی سوم شبکه اجرا شد؛ برای این کار این پلت‌فرم به عنوان شنونده، بر پایه‌ی "پروتکل دروازه" (پروتکلی برای انتقال اطلاعات مسیریابی بین روترها)، به هدف جمع‌آوری بسته‌های حاوی اطلاعات معرف مسیریاب، به کار برده شد.
به عنوان نکته‌ی آخر به قابلیت دیگری از بستر نرم‌افزاری تضمین‌کننده‌ی سرویس‌های مجازی اشاره می‌کنیم و آن هم اینکه می‌توان به کمک آن مدل طراحی شده‌ی شبکه توسط ادمین را در طول زمان تغییر داد؛ مشابه کاری که سیستم‌های مدیریتی شبکه‌ های فیزیکی انجام می‌دهند.