به گزارش ایسنا، امروزه استفاده از قطعات درون تنی جهت درمان یا ترمیم اجزای آسیب‌دیده‌ دندانی و استخوانی مورد توجه محققان حوزه‌ مهندسی پزشکی قرار گرفته است. منیزیم و آلیاژهای آن به دلیل خواص زیست سازگارشان می‌توانند به‌عنوان ایمپلنت‌های زیست سازگار استفاده شوند. اما تاکنون از آنها به ‌صورت تجاری استفاده نشده است.

دلیل این موضوع مقاومت کم به خوردگی این دسته از مواد درون بدن انسان است. روش‌ها و راهکارهای زیادی به ‌منظور بهینه کردن خواص آنها مورد استفاده قرار گرفته است که در این راستا محققان دانشگاه تهران با همکاری پژوهشگرانی از کشور ایتالیا راهکاری را در این زمینه ارائه کرده‌اند.

دکتر دنیا احمدخانی‌ها از محققان این طرح از دانشگاه تهران در خصوص اهداف دنبال شده در این طرح گفت: در این طرح سعی شده با بکارگیری یک روش ترمومکانیکی، خواص خوردگی و مکانیکی کامپوزیت بر پایه منیزیم به ‌طور همزمان بهبود یابد.

وی با تاکید بر این که کاربرد کامپوزیت نهایی بهینه شده برای تولید قطعات درون بدن خواهد بود، ادامه داد: کامپوزیت بهینه شده در این پژوهش خواص مکانیکی و خوردگی بهتری نسبت به نمونه‌های مشابه داشته و از قابلیت بالاتری جهت استفاده‌ درون بدن برخوردار است.

احمدخانی‌ها با اشاره به جزئیات اجرای این پروژه خاطرنشان کرد: در طرح حاضر از فرایند ترمومکانیکی همزن اصطکاکی جهت ایجاد یک ساختار نانوکامپوزیتی متشکل از منیزیم/ هیدروکسی آپاتیت استفاده شده است. همچنین اعمال این فرایند موجب ایجاد بافت ترجیحی در قطعه‌ تحت عملیات می‌شود که افزایش مقاومت به خوردگی را در پی دارد.

به گفته وی حضور نانوذرات در این کامپوزیت موجب افزایش مقاومت مکانیکی آن شده است.

این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر دنیا احمدخانی‌ها پژوهشگر دانشگاه تهران، دکتر محمود حیدرزاده سهی و دکتر عباس زارعی هنزکی اعضای هیأت علمی دانشگاه تهران و محققانی از کشور ایتالیا است و نتایج آن در مجله  Corrosion Science به چاپ رسید.