پژوهش جدیدی که اخیرا در بخش پزشکی دانشگاه آلبرت اینشتین شهر نیویورک انجام شده، نشان داده است که هدف داشتن یک زندگی ابدی یک رویای غیرممکن می باشد. تیمی از محققان این دانشگاه نرخ مرگ و میر و افزایش سن را در سر تا سر جهان بررسی کرده و به این نتیجه رسیده اند که فاکتور طول عمر احتمالا یک سقف محدود دارد.

طبق یک باور مشهور انسان ها در صورتی که از نظر سلامتی و بهداشت وضعیت خوبی داشته باشند می توانند بر روی این سیاره تا 115 سال زندگی کنند و البته از مزایای این سن طولانی می توان به این نکته اشاره کرد که شخص می تواند قبل از خاکستر شدن دنیا همه سریال های تلویزیونی محبوب خود را نیز تماشا کند.

یک قطعه خبری که در این زمینه در روزنامه نیویورک تایمز چاپ شده بود توانست نظر بسیاری از اعضای جامعه دانشمندان را به خود جلب کند. برخی از دانشمندان بر مبنای مطالعات خود گفته اند که ناميرايى یک امر ناممکن است هرچند که برخی دیگر این یافته ها را مورد بحث قرار داده اند. جیمز وائوپل نیز در این زمینه گفته است که یافته های منتشر شده دلسرد کننده می باشند و بر مبنای مطالعات گرایشی هستند و نه مطالعات بیولوژیکی.

 در مطالعه گرایشی انجام شده علاوه بر این پیشرفت های کلیدی صورت گرفته در زمینه علوم مختلف هم که می توانند باور موجود در زمینه پیر شدن و DNA را تغییر دهند، مد نظر قرار گرفته نشده است. در هر حال نکته ای که باید به آن اشاره کرد این است که طول عمر یک شخص نه در قالب یک عدد مشخص بلکه در قالب تعداد دفعاتی که سلول های آن شخص می توانند تکثیر شوند در DNA وی ثبت شده است؛ البته پیشرفت های صورت گرفته در زمینه علم اصلاح سازی ژن ها نشان داده است که محققان می توانند بخش هایی از کدهای ژنتیکی افراد را پاک و یا جایگزین کنند. 

در حال حاضر از این امکان برای درمان بیماری های کشنده ای نظیر هموفیلیا ولوکمیا استفاده می شود هرچند که قابلیت های پتانسیلی دیگری نیز برای این پیشرفت ها وجود دارد.

دانشمندانی مانند جورج چرچ به دنبال ساختن رشته ای از DNA هستند که بتواند آسیب پذیری انسان را در مقابل بیماری ها و جراحت های مختلف کاهش دهد. این امر هم اکنون بیشتر یک نظریه محسوب می شود با وجود این با توجه به میزان پیشرفت هایی که تا به حال در علم ژنتیک رخ داده است، ایده غیر ممکنی نیست.