دانشگاه ام آی تی بامپر روبات‌ها را پرینت سه بعدی می‌کند

روبات‌ها برای خیلی از مردم خیلی چیزها هستند، از جمله گران قیمت و ناقص. این دو با هم ترکیب بسیار بدی را تشکیل می‌دهند. اما محققان ام آی تی امیدوارند که بتوانند با پرینت سه بعدی پوست جاذب ضربه روبات‌ها را مقاوم‌تر کنند. با تغییر میزان سختی مواد، دانشمندان می‌توانند بامپری بسازند که انرژی را به بهترین نحو جذب می‌کند.
تیم علوم کامپیوتر ام آی تی و لابراتوری هوش مصنوعی (CSAIL) آن را ماده ویسکوالاستیک قابل برنامه ریزی (PVM) می‌نامند. پرینتر به ماده اجازه می‌دهد تا توسط چندین مواد دیگر تولید شود، که هرکدام خواص مکانیکی مجزا دارند. این کار نیاز به نوعی جدید از پرینتر سه بعدی ندارد. گروه می‌توانست از یک پرینتر استاندارد برای ساخت مواد جامد، مایع و انعطاف پذیر با نام تنگوبلک در طراحی خود استفاده کند.
داشتن کنترل کامل روی ظرفیت میرایی پوست روبات امکان شخصی سازی که معمولاً غیر عملی است را ممکن می‌کند. مواد میراکننده متعارف فقط در اندازه‌ها و با میزان مشخصی از نرمی وجود دارند. شما می‌توانید یک روبات را با آن حفاظت کنید اما این مواد ممکن است در بعضی مواقع برای حفاظت مطلوب زیادی صاف و یا زیادی سخت باشند. اگر مواد میرای مورد نیاز خود را بسازید می‌تواند برای یک اپلیکیشن خاص مناسب‌تر باشد.
به عنوان آزمایش، گروه یک روبات مکعبی شکل ساخت. این روبات از بدنه‌ای سخت با دو موتور، یک میکروکنترل گر، چند سنسور و یک باتری ساخته شده است. پوشش مکعب PVM است که توسط گروه با استفاده از یک لایه خارجی انعطاف پذیر، ساختار درونی سخت و کیسه‌های مایع ساخته شده است. به دلیل این که این مایع و مهر و موم و استریل شده است، مواد ویسکوالاستیسیته برنامه ریزی شده خود را حفظ می‌کند.
وقتی که روبات برای تکان خوردن از موتور خود استفاده می‌کند با کمی پرش فرود می‌آید. همه این انرژی توسط پوست جذب می‌شود و از به وجود آمدم شوک و ایجاد پرش در روبات جلوگیری می‌شود. بدون لایه PVM، یک روبات مشابه با یک چهارم دقت فرود می‌آید. خیلی بیشتر دچار پرش می‌شود که اگر روبات شما گران قیمت باشد اصلاً خوب نیست چرا که این ضربه‌ها آن را خراب می‌کند. روبات با پوست PVM فقط 250/1 از میزان انرژی درونی را وقتی که به زمین منتقل می‌شود ذخیره می‌کند.
محققان تصور می‌کنند که از مواد PVM می‌توان برای پوشش پهپادها، روبات‌های خانگی و غیره استفاده کرد. همچنین می‌توان مواد ویسکوالاستیک قابل برنامه ریزی برای ساخت کلاه کاسکت هایی که بهتر از سر محافظت می‌کنند، و یا کفش‌های ورزشی که انرژی کمتری را به پای کسی که آن‌ها را پوشیده وارد می‌کند استفاده کرد.