ويتيليگو (پيسی يا برص) يک بيماری پوستي است که در آن لک هاي سفيد رنگ به دليل از دست رفتن رنگدانه پوست بوجود مي آيند، در ویتیلیگو ملانوسیتها (سلولهایی که رنگدانه تولید می کنند) در پوست، غشاهای مخاطی و شبکیه تخریب شده اند. در نتیجه لکه های سفید پوست درنواحی مختلف بدن ظاهر می شوند.اين ضايعات در هر جايی از بدن ممکن است ديده شوند. معمولاٌ در هر دو طرف بدن بطور قرينه لک هاي متعدد سفيد و شيري رنگ ديده مي شود. شايع ترين مناطق درگيري پوستي عبارتند از: صورت، لب ها، دست ها، بازوها، پاها و نواحي تناسلي.همچنین مویی که در نواحی مبتلا به ویتیلیگو رشد می کند معمولاً سفید می شود.علت بیماری ویتیلیگو ناشناخته است ، اما پزشکان و محققان چندین تئوری متفاوت مطرح کرده اند . یک تئوری این است که افراد آنتی بادی هایی تولید می کنند که ملانوسیتهای بدن خودشان را تخریب می کند . تئوری دیگر این است که ملانوسیتها خود به خود تخریب میشوند . در نهایت بعضی افراد گزارش کرده اند که یک رخداد منفرد از قبیل آفتاب سوختگی یا فشار روحی باعث بروز ویتیلیگو شده است ولی مورد اخیر از نظر علمی ثابت نشده است.

چه كسانی به ویتیلیگو مبتلا می شوند ؟
از هر صد نفر، یك یا دو نفر به این بیماری مبتلا می شوند. (حدود 1ـ2 درصد جمعیت دنیا یا 40-50 میلیون نفر ) حدود نیمی از افرادی كه به این بیماری دچار می شوند، قبل از بیست سالگی علایم آن را در خود خواهند یافت.(95% افراد قبل از 40 سالگی علائم را نشان داده اند .) حدود یك پنجم از مبتلایان نیز یكی از افراد خانواده شان به این بیماری مبتلا بوده اند. بیماری تمام نژادها و هر دو جنس را یكسان تحت تاثیر قرار می دهد .بنظر می رسد ویتیلیگو در افراد مبتلا به بیماریهای اتوایمیون شایعتر است . (بیماریهای اتوایمیون بیماریهایی هستند كه در آنها سیستم ایمنی شخص علیه ارگانها یا بافتهای بدن خودش واكنش نشا ن می دهد) این بیماریهای اتو ایمیون عبارتند از :
پركاری غده تیروئید، نارسایی قشر غده فوق كلیه ، آلوپسی آره آتا و أنمی پرنسیوز . البته در کل بیشتر كسانی كه پیسی دارند، از نظر سلامتی عمومی در وضعیت خوبی بسر می برند.ویتیلیگو می تواند بیماری ارثی باشد یعنی در بین افراد فامیل بروز كند اطفالی كه والدینشان مبتلا به این بیماری هستند بیشتر احتمال ابتلا به ویتیلیگو دارند . بااین حال بیشتر اطفالی كه یكی از والدینشان مبتلا به ویتیلیگو باشند به بیماری مبتلا نمیشوند و بیشتر افراد مبتلا به ویتیلیگو سابقه ای از این بیماری را در فامیل ندارند. غالباً در پوست پشت دست ها، صورت و زیر بغل ایجاد می گردد. در اواخر دوران كودكی (12-9 سالگی ) تا میانسالی شایع تر است.

رنگ پوست چطور بوجود می آید ؟
ملانین، رنگدانه ای است كه عامل تعیین كننده رنگ پوست، مو و چشم های ما می باشد و توسط سلول هایی به نام ملانوسیت (سلول های رنگدانه ساز) تولید می شود. اگر این سول ها از بین بروند و یا نتوانند رنگدانه ملانین را تولید كنند، رنگ پوست روشن تر شده و یا بطور كلی سفید می شود.

دلیل پیدایش ویتیلیگو چیست ؟
پیدایش پیسی نتیجه از بین رفتن سلول های رنگدانه ساز پوست است كه دلیل آن ناشناخته است. ولی چهار تئوری اصلی دراین زمینه وجود دارد:
1- سلول های عصبی كه بطور غیرطبیعی فعال شده اند ممكن است با تولید مواد سمی به سلول های رنگدانه ساز آسیب برسانند.
2- سیستم ایمنی بدن ممكن است در موقع دفاع از بدن در مقابل یك ماده خارجی، رنگدانة پوست را نیز از بین ببرد.
3- سلول های رنگدانه ساز ممكن است عامل از بین رفتن خودشان باشند. یعنی زمانی كه رنگدانه در حال ساخته شدن است، مواد زایدی نیز در كنار آن تولید می شوند كه سمی بوده و قادر به از بین بردن خود سلول ها است.
4- وجود یک نقص ارثی موجب حساس شدن سلول های رنگدانه ساز به آسیب و در نتیجه از بین رفتن آنها می شود.

مشخصات ویتیلیگو :
ویتیلیگو در هر سنی ممکن است ظاهر شود. در هر دو جنس زن و مرد دیده می شود. آغاز بروز ویتیلیگو ممکن است از دوران شیرخوارگی باشد، اما تا اوایل دهه دوم عمر فرصت ظهور و بروز دارد. ویتیلیگو شروع ناگهانی دارد. ضایعات آن به صورت لکه های سفید در نواحی دستها، پاها، صورت و تنه ممکن است به وجود آید. این لکه های سفید فوق العاده به آفتاب حساسیت نشان می دهند. شکل و اندازه لکه ها متغیر است. سیر عارضه ویتیلیگو از ماهها تا سالها ممکن است ادامه داشته باشد. پیشرفت و پسرفت لکه های سفید تابع قانون خاصی نیست و در هر حال ممکن است بهبودی خودبه خودی وجود داشته باشد.

نشانه های ویتیلیگو چه هستند ؟
معمولاً افراد مبتلا به ویتیلیگواول از همه به لكه های سفید (پیگمانتاسیون) روی پوستشان توجه می كنند . این لكه ها بیشتر از همه در مناطق در معرض نور از قبیل دستها پاها بازوها ، صورت و لبها شایع هستند . دیگر نقاط شایع لكه های سفید عبارتند از زیر بغل و كشاله ران ، اطراف دهان و چشم ، پره های بینی ، ناف و نواحی تناسلی .

ویتیلیگو معمولاً به یكی از سه الگوی زیر ظاهر می شود :
در یک الگو (الگوی كانونی) ناحیه بدون رنگدانه به یك یا تعداد معدودی ناحیه محدود می شود . بعضی افراد نواحی بدون رنگدانه را در یك سمت بدن خود دارند (الگوی سگمنتال). اما در بیشتر افراد مبتلا به ویتیلیگو نواحی فاقد رنگدانه در قسمتهای مختلف بدن بوجود می آید (الگوی ژنرالیزه). علاوه بر لكه های سفید روی پوست، ممكنست افراد مبتلا به ویتیلیگو سفید شدن زودرس موهای سر، ابروها و ریش را داشته باشند. افراد با پوست تیره ممكنست متوجه فقدان رنگ در ناحیه ای در داخل دهانشان بشوند.

علایم شایع
ماكول ها (نواحی كوچكی بارنگ متفاوت از پوست ) یا لكه هایی با مشخصات زیر :
- صاف ، سفید و غیرقابل لمس با انگشتان هستند.
- گسترش یافته ، نواحی بسیار بزرگ ، با شكل نامنظم و بدون رنگی را تشكیل می دهند.
- معمولاً در هر دو طرف بدن و تقریباً در جای مشابهی قرار دارند.
- قطر آنها از 3-2 میلی متر تا چند سانتی متر متفاوت است .
- باعث آزار و خارش نمی شوند.
- اختلال باعث خاكستری شدن زود هنگام مو می گردد.

چگونه ویتیلیگو تشخیص داده می شود ؟
اگر پزشک به بیماری ویتیلیگو در شخص مشكوک شد ، از او در مورد تاریخچه بیماری اش سوال می كند . نكات مهم در یک تاریخچه پزشكی، سابقه خانوادگی ویتیلیگو ، بثورات ، آفتاب سوختگی یا ضربه های پوست در محل ضایعه فعلی حدود 3-2 ماه قبل از شروع فقدان رنگدانه ، استرس یا بیماری جسمی و سفید شدن زودرس موها (قبل از 35 سالگی) می باشند . علاوه بر اینها لازمست پزشك بداند كه آیا بیمار یا فردی از خانواده اش مبتلا به بیماری اتوایمون بوده اند یا حساسیت شدید نسبت به آفتاب داشته اند یا نه .پزشک بیمار را برای رد كردن بیماری های دیگر معاینه می كند .ممكن است پزشک از محل پوست گرفتار نمونه برداری كند و یا برای بررسی شمارش سلولهای خونی و عملكرد تیروئید، از خون نمونه گیری كند. در برخی بیماران ممكنست معاینه چشم از نظر التهاب برخی قسمتها (Uvitis) توصیه شود . یک تست خون از لحاظ وجود ANA (یک نوع آنتی بادی علیه سلولهای خودی) ممكنست انجام شود كه به تشخیص وجود دیگر بیماری های اتو ایمون كمك كند .

ویتیلیگو چگونه پیشرفت می كند ؟
وسعت، دوره و شدت از دست رفتن رنگدانه در اشخاص مختلف متفاوت است. افرادی كه پوست روشنی دارند معمولاٌ در تابستان متوجه تفاوت رنگ مابین نواحی مبتلا و سایر نقاط سالم پوست كه برنزه شده اند، می شوند. پیسی در افراد با پوست تیره بسیار واضح تر از روشن پوستان است در موارد شدید ممكن است رنگدانه در همه جای پوست از بین برود و پوست یكسره سفید شود.هیچ راهی برای پیش گویی این كه هر فرد چقدر رنگدانه از دست خواهد داد و یا اینكه بیماری وی چقدر طول خواهد كشید وجود ندارد.یک لک ویتیلیگو به صورت ناحیه ای به رنگ سفید شیری رنگ دیده می شود. با این حال میزان تخریب رنگدانه در هر لک می تواند با سایر لک ها متفاوت باشد. در یک لک ممكن است سایه های مختلفی وجود داشته باشد و نیز یك ناحیه تیره تر، نواحی سفید شده را احاطه كرده باشد.پیسی اغلب با از دست رفتن ناگهانی رنگدانه در یك نقطه از پوست شروع می شود. این فرآیند می تواند ادامه یابد و یا به دلایل ناشناخته، خود به خود متوقف شود. دوره های از دست رفتن رنگدانه و متعاقب آن ثابت ماندن رنگ لك و دوباره از دست رفتن رنگدانه به طور مدوام تكرار می شوند.بازگشت خودبه خودی رنگ به لك های سفید شده خیلی به ندرت اتفاق می افتد. بعضی از بیماران كه تصور می كنند بیماریشان خوب شده، در واقع تمام رنگدانه پوست خود را از دست داده و پوستشان یك دست سفید شده است. گرچه رنگ پوست این افراد یك دست سفید شده ولی آنها باز هم به پیسی مبتلا هستند.

آیا لكه های بدون رنگ گسترش می یابند ؟
راهی برای پیش بینی احتمال انتشار لكه های ویتیلیگو وجود ندارد .در برخی افراد لكه های فاقد رنگ گسترش نمی یابد ولی این اختلال معمولاً پیشرونده است و به مرور زمان این لكه های سفید به دیگر نواحی بدن گسترش می یابند .در بعضی افراد ویتیلیگو به آهستگی طی چند سال گسترش می یابد و در برخی دیگر انتشار سریعاً رخ می دهد . برخی افراد گزارش كرده اند كه متعاقب دوره هایی از استرس فیزیكی یا روحی لكه های فاقد رنگدانه اضافه شده است.

آیا درمان قطعی برای ویتیلیگو وجود دارد؟
تحقیقات فراوانی در مورد این بیماری و روشهای درمانی آن در حال انجام است و این امید وجود دارد كه درمانهای جدیدی كشف و ابداع شوند. در حال حاضر دلیل اصلی پیدایش پیسی ناشناخته است و اگرچه راههای مختلف درمانی برای آن وجود دارد، ولی روش درمانی مؤثری كه باعث بهبود همة بیماران شود، هنوز شناسایی نشده است.

روشهای درمانی موجود كدامند ؟
هدف از درمان ویتیلیگو بازگرداندن عملكرد پوست و بهبود بخشیدن به ظاهر بیمار می باشد .درمان ویتیلیگو زمان طولانی می طلبد (6 الی 18 ماه) . درمان انتخابی بستگی به تعداد لكه های سفید و نحوه توزیع آنها روی بدن و نیز انتخاب بیمار دارد . بیماران به اشكال مختلف به درمان پاسخ می دهند و یک درمان معین برای تمامی بیماران توصیه نمی شود . انتخابهای درمانی متداول ویتیلیگو شامل درمان طبی، جراحی و درمانهای کمکی می باشند .البته گاهی بهترین درمان برای پیسی این است كه اصلاٌ هیچ درمانی انجام نشود. در افرادی كه پوست روشنی دارند اجتناب از برنزه شدن پوست طبیعی بدن، مانع از پیدایش تضاد رنگ و در نتیجه مخفی ماندن لك های پیسی خواهد شد. پوست سفید مناطق مبتلا به این بیماری هیچگونه دفاعی در برابر نور خورشید ندارند. این نواحی خیلی به راحتی دچار آفتاب سوختگی می شوند. روی تمام نواحی مبتلا به ویتیلیگو كه توسط لباس پوشانیده نمی شوند باید یك ضد آفتاب مناسب با SPF حداقل برابر 15 مالیده شود و برای جلوگیری از آفتاب سوختگی، از قرار گرفتن در معرض خورشید در ساعات حداكثر تابش (10 صبح تا 4 عصر) خودداری شود.پنهان كردن لك های پیسی توسط كرم پودر، فرآورده های برنزه كننده (كه بدون نیاز به نور آفتاب پوست را برنزه می كنند) یا سایر رنگ ها، كاری آسان و بی خطر است كه سبب می شود این بیماری كمتر به چشم بیاید.

امروزه مواد آرایشی مقاوم در برابر شستشو (واترپروف) كه تقریباٌ با تمام انواع رنگ پوست قابل انطباق هستند، در فروشگاه های عرضه محصولات بهداشتی آرایشی وجود دارند. مهارت در استفاده از این مواد به تدریج به دست می آید و افراد به خوبی قادر خواهند بود پوست ناحیه مبتلا را به رنگ اطراف درآورند. این رنگها به تدریج از روی پوست محو می شوند و بنابراین نیاز به تدریج كاربرد دارند. شیرها و كرم های برنزه كننده محتوی یك مادة شیمیایی به نام «دی هیدروكسی استون» كه برای رنگین كردن پوست نیازی به وجود ملانوسیت ها ندارند. رنگ ناشی از این فرآورده ها هم به تدریج محو می شوند، زیرا با هر بار ریزش سلول های مرده از روی پوست، بخشی از این رنگ نیز با آنها از پوست جدا می شود.هیچ یك از این روش هایی كه نام برده شد بیماری را درمان نمی كنند ولی می توانند موجب بهبود ظاهر شخص شوند. خالكوبی پوست در نواحی كوچك ممكن است مفید باشد.اگر از ضد آفتاب ها و رنگدانه های پوشاننده كاری بر نیاید، پزشك شما ممكن است درمان دیگری را به شما پیشنهاد كند. این درمان می تواند شامل بازگرداندن طبیعی و یا از بین بردن باقی ماندة رنگدانه باشد. هیچیك از روش های بازگرداندن رنگدانه درمان كامل و دایمی محسوب نمی شود.

اقدامات درمانی در چهار گروه زیر خلاصه می شود :
1. روان درمانی و بهبود بخشیدن به وضعیت روحی مبتلا به ویتیلیگو.
2. استفاده از عوامل پیگمانته کننده نظیر 8ـ متوکسی پسورالن (متوکسالن و دیگر نامهای تجارتی) از راه خوراکی و سپس قرار گرفتن در معرض اشعه اولتراویوله و سایر روشهای درمانی مانند آن.
3. استعمال عوامل محرک پیگمانتاسیون نظیر استروئیدهای قوی.
4. روشهای طب سنتی (مکمل): مبتنی بر تشخیص و موافقت پزشک معالج شما و تکمیل اقدامات درمانی از طریق بهره گیری از خواص گیاهان دارویی و شفابخش و روشهای سنتی و علمی گیاه درمانی.

درمانهای طبی :
1) درمان با استروئید موضعی :
استروئید موضعی می تواند در برگرداندن رنگ به لکه های سفید کمک کند ، بخصوص اگر در مراحل اولیه بیماری شروع شود . درمان باید دست کم تا سه ماه ادامه یابد تا نتیجه دیده شود .این روش ساده ترین و کم عارضه ترین شیوه درمانی می باشد ، اما اثر بخشی آن به اندازه روشهای طبی دیگر نمی باشد .

2) پسورالن فتوکموتراپی (پووا) :
احتمالاٌ سودمندترین روش درمانی ویتیلیگو می باشد . اما وقت گیر است و باید مراقبت کافی برای جلوگیری از ایجاد عوارض که گاهی شدید هم هست ، به عمل آید .پسورالن یا بصورت موضعی روی پوست قرار می گیرد یا از طریق خوراکی مصرف می گردد و سپس بیمار در مدت زمان معینی در معرض اشعه UV-A قرار می گیرد . درمان موضعی برای افرادی که تعداد لکه های سفیدشان کم است (کمتر از 20% سطح بدن) ، همچنین افراد زیر 2 سال و افرادی که لکه های محدود و مشخص دارند به کار می رود . درمان خوراکی برای مواردی که بیش از 20% سطح بدن درگیر باشد یا افرادی که به درمان موضعی پسورالن پاسخ نمی دهند ، بکار می رود .

3) دپیگمنیشن :
عبارت است از بی رنگ کردن باقیمانده پوست بدن تا تا با لکه های سفید همرنگ شود . این روش برای افرادی که بیش از 50% سطح بدنشان درگیر باشد بهترین انتخاب است ، اما شخصی که به این روش درمان می شود برای همیشه بطور غیر طبیعی نسبت به نور حساس خواهد بود .

البته روشهای درمانی طبی را به شکل زیر نیز می توان تقسیم بندی کرد :
بازگرداندن رنگدانه
كورتون موضعی: داروهای موضعی حاوی كورتون ممكن است در بازگرداندن رنگدانه به نواحی كوچك مبتلا به پیسی مؤثر باشند. این داروها باید همزمان با سایر درمان ها به كار برده شوند مصرف طولانی این داروها می تواند موجب نازك شدن پوست و حتی پیدایش ترك های پوستی در بعضی نواحی شوند. بنابراین استفاده از آنها باید حتماٌ تحت نظارت متخصص پوست باشد.پووا PUVA: در این روش درمان، دارویی به نام پسورالن به بیمار داده می شود، این ماده شیمیایی پوست را نسبت به نور خورشید بسیار حساس می كند. سپس پوست، تحت تابش نوع خاصی از نور ماوراء بنفش به نام UVA قرار می گیرد. دستگاه های درمانی ویژه ای برای این نوع درمان لازم هستند كه همه جا در دسترس نمی باشند. در صورت عدم دسترسی به این دستگاه ها، می توان از نور آفتاب كه دارای UVA می باشد استفاده كرد. البته امكان تنظیم دقیق مقدار اشعة تابیده شده در صورت استفاده از نور آفتاب وجود ندارد و لذا خطر سوختگی پوست در این روش بیشتر است. وقتی پیسی خیلی محدود است، پسورالن را می توان بر روی پوست مبتلا مالیده و سپس بیمار را در معرض تابش UVA قرار داد.

با این حال معمولاٌ پسورالن را به صورت قرص خوراكی به بیمار می دهند در این روش درمانی بین 50 تا 70 درصد شانس برگشتن رنگدانه به پوست صورت، بدن، بازوها، ران و ساق پاها وجود دارد. دست ها و پاها خیلی كم به این نوع درمان پاسخ می دهند. معمولاٌ حداقل یك دوره درمان یك ساله به صورت 1 تا 3 بار در هفته لازم است. پووا فقط باید توسط متخصص پوست و تحت شرایط كنترل شده صورت گیرد.عوارض جانبی پووا شامل واكنش های مشابه آفتاب سوختگی هستند. در صورت استفاده طولانی مدت، بر روی پوست كک مک بوجود آمده و پوست مستعد ابتلا به سرطان می شود.از آنجا كه انواع پسورالن موجب افزایش حساسیت چشم نسبت به نور خورشید می شوند، استفاده از عینک های آفتابی محافظ در برابر UVA از شروع درمان تا غروب آفتاب در همان روز ضرورت تام دارد.

دلیل محافظت از چشم ها، پیشگیری از ابتلاء زودرس به آب مروارید است معمولاٌ ازPUVA برای بچه های زیر دوازده سال، زنان باردار یا شیرده و یا افراد مبتلا به بعضی از بیماری های خاص استفاده نمی شود.اشعة ماوراءبنفش: طیف بسیار محدودی از اشعة ماوراءبنفش B قدرت تحریک سلول های رنگدانه ساز را داشته و در درمان پیسی مفید می باشد. این طیف اشعه تنها توسط لامپ های مخصوص و یا سیستم لیزر تولید می گردد. عوارض این روش بسیار كم بوده و در بچه ها نیز قابل استفاده است.پیوند پوست: انتقال پوست از نواحی طبیعی به نواحی سفید شده فقط در مورد تعداد محدودی از بیماران مبتلا به پیسی امكان پذیر می باشد. معمولاٌ این روش موجب بازگشت كامل رنگ به نواحی مبتلا نمی شود.

از بین بردن رنگدانة باقی مانده
در بعضی از بیماران كه بیماری پیسی وسعت زیادی پیدا كرده است، عملی ترین روش درمان، رنگ زدایی از نواحی طبیعی پوست و یكدست كردن رنگ آن است. در این روش از یك مادة شیمیایی به نام”roquinone Monobenzylether Of Hy” استفاده می شود. این روش درمان حدود یك سال به طول می انجامد. معمولاٌ از بین رفتن رنگ پوست در این روش دایمی و برگشت ناپذیر است.لذا بیماران باید اكیداٌ از تماس با نور آفتاب اجتناب نمایند.

روشهای جراحی :
تمام روشهای جراحی روشهای تجربی هستند ، چون اثربخشی و عوارض جانبی آنها بطور کامل مشخص نشده است.
1) پیوند پوست بدن خود فرد .
2) پیوند پوست با استفاده از ایجاد تاول .
3) میکروپیگمانتاسیون (خالکوبی _ Tattoing) : کاشتن رنگدانه در پوست .
4) پیوند ملانوسیتهای کشت داده شده خود فرد .

درمانهای کمکی :
1) ضد آفتاب ها : افراد مبتلا به ویتیلیگو خصوصا آنهایی که پوست روشن دارند باید از یک ضد آفتاب مناسب استفاده کنند تا آنها را از اشعه ماوراء بنفش خورشید محافظت کند . بعلاوه ضد آفتاب پوست را از آفتاب سوختگی محافظت می کند و باعث کمتر شدن اختلاف رنگ بین پوست سالم و لکه سفید می گردد .

2) مواد آرایشی : برای افرادی که لکه های ویتیلیگو محدود به نواحی باز بدن باشد ، مفید است .

3) مشاوره و حمایت : بسیاری از افراد مبتلا به ویتیلیگو از مشاوره با یک مرکز تخصصی سلامت روانی سود می برند. در آنجا میتوانند در مورد مسائلی که برای آنها پیش آمده صحبت کنند و فرد مشاور می تواند راه حل مناسب ارائه دهد.

ویتیلیگو در كودكان چگونه درمان می شود ؟
معمولاٌ در كودكان از روش های درمان شدید و تهاجمی استفاده نمی شود. در بیماران خردسال استفاده از ضدآفتاب و پوشانیدن لك ها با مواد رنگ كننده بهترین درمان است. كورتون های موضعی را هم با احتیاط زیاد می توان بكار برد. از «پووا» یا همان فتوتراپى با پسورالن ، معمولاٌ تا سن 12 سالگی استفاده نمی شود، اما در این دورة سنی نوعی از اشعة ماوراءبنفش به نام ماوراءبنفش B با طیف باریك نتایج قابل قبولی در درمان پیسی داشته است.

چگونه بیماران می توانند بر جنبه های روحی و روانی ویتیلیگو فائق آیند ؟
تغییراتی كه ویتیلیگو در ظاهر افراد بوجود می آورد می تواند سلامت روحی و روانی آنها را تحت تأثیر قرار دهد و می تواند مشكلاتی در زمینه پیدا كردن شغل و یا ادامه كار ایجاد كند . افراد مبتلا ، استرس های روحی را تجربه خواهند كرد مخصوصاً اگر ویتیلیگو در نواحی قابل رویت بدن از قبیل صورت ، دستها ، بازوها ، پاها و یا در نواحی تناسلی باشد .نوجوانانی كه بطور مشخص نگران ظاهر خود هستند ممكنست با ویتیلیگوی منتشر شدیداً تحت تأثیر روحی قرار گیرند. بعضی افراد مبتلا به ویتیلیگو احساس پریشانی، شرمندگی، افسردگی یا نگرانی در مورد واكنش دیگر افراد می كنند.

چند راهكار می تواند به شخص كمك كند تا بر ویتیلیگو فائق آید . نكته مهم اینست كه در مرحله اول یک پزشک آشنا به ویتیلیگو پیدا كند كه بیماری را جدی بگیرد . پزشک باید شنونده خوبی باشد و حمایت عاطفی خوبی بكند . بیمار اگر احساس افسردگی می كند باید با پزشك درمیان بگذارد ، چون پزشك ها و دیگر كاركنان بخش سلامت روانی می توانند در زمینه رفع افسردگی كمك كنند . بیماران همچنین در حد امكان باید در زمینه بیماریشان و راههای درمان آن آگاهی پیدا كنند و در تصمیم گیری در مورد اقدامات درمانی سهیم باشند . صحبت كردن با بیماران دیگر مبتلا به ویتیلیگو می تواند به بیمار كمک كند، خانواده و دیگر دوستان نیز دیگر حامیان بیمار هستند .بعضی افراد مبتلا به ویتیلیگو دریافته اند كه مواد آرایشی كه روی لكه های سفید را می پو شانند ، ظاهر آنها را بهتر كرده و به آنها كمك میكند در مورد خودشان احساس بهتری داشته باشند . ممكنست نیاز باشد بیمار چندین نوع ماده آرایشی را امتحان كند تا بهترین محصول را پیدا كند .

برای پیشگیری از گسترش یا عود پیسی چه می توان كرد ؟
از آنجایی كه علت این بیماری شناخته نشده است، راه مؤثری برای پیشگیری از آن وجود ندارد. نقش استرس های روحی در ایجا یا تشدید بیماری قطعاٌ مشخص نشده است. اگر چه بعضی از بیماران دوره های شدت بیماری را به این استرس ها ارتباط می دهند. در برخی بیماران هرگونه آسیب پوست (سوختگی، زخم، خراشیدگی، ضربه های مكرر) موجب پیدایش لك های پیسی در محل آسیب می شود. این دسته از بیمارن باید در مراقبت از پوست خود دقت بیشتری نمایند. نقش غذا در بروز بیماری مشخص نیست و در حال حاضر هیچ محدودیت غذایی خاصی به بیماران توصیه نمی شود.

توجه و رعایت نکات زیر توصیه می شود:
1- مناطق هیپوپیگمانته نسبت به اثرات نور خورشید حساس هستند.. لذا تمامی بیماران بایستی در هوای آفتابی( و حتی هوای ابری)از داروهای ضد آفتاب با قدرت بالا(spf شماره 15 یا بالاتر) استفاده کنند.
2- پاسخ به درمان معمولا چند ماه تا چند سال زمان میبرد لذا جهت جلب اطمینان بیمار و همراهی او در درمان بهتر است عکسهای بیمارانی که تحت درمان موفقیت آمیز قرار گرفته را به شخص نشان داد و قبل و در طول درمان.. عکس های کنترل جهت تقویت روحی بیمار و بررسی پاسخ به درمان گرفته و نشان داد.
3- پوست نواحی مجاور رویش موهای سر.. مخاط( از جمله لب و…) موهای سفید در حال ابتلا و مقابل برجستگی های استخوانی(پشت دست و پاها.. پاشنه.. نرمی کف دست آرنج و..) نسبت به درمان مقاوم هستند ولی ممکن است پاسخ مطلوب نیز مشاهده شود.
4- برای درمان با PUVA مواردی ممنوع است که فعلا به آن ها اشاره نمی کنیم.
5- روش های درمانی بر حسب سن و شدت ضایعه متفاوت میباشد.

آیا امکان دارد لک های حاصل از ویتیلیگو را با تاتو کردن محو کنم. اشکالی ندارد ؟
پس از درمان ویتیلیگو با داروها حدود 20 تا 30 درصد از لکه های سفید روی پوست از بین می رود. اگر لک ها کوچک باشد می توان با لیزر حدود 20 تا 30 درصد آنها را محو کرد. ویتیلیگو جزو بیماری های خودایمنی بدن است و هیچ وقت کاملا خوب نمی شود و از بین نمی رود. از همه مهم تر اینکه تاتوی هم رنگ پوست پیدا نمی کنید و این دورنگه شدن بدتر آزارتان خواهد داد. در ثانی امکان عفونت و برجسته شدن پوست در آن ناحیه هست. به هر حال اگر تصمیم گرفتید تاتو کنید و مطمئن هستید هم رنگ پوست درخواهد آمد، مانعی ندارد. احتمال عفونت و غیره را نیز از یاد نبرید. تصمیم با شماست.