ایده اولیه ساختن اینترنت ایجاد یک شبکه بزرگ بود که بتواند مردم ستمدیده را آزاد کند و در نهایت یک آینده آرمانی را نصیب نسل بشر سازد. قرار بود که به واسطه این ابزار همه اطلاعات جهان با یک بار کلیک کردن در اختیار مردم قرار بگیرد و همچنین تعامل بیشتری بین مردم و دولت ایجاد شود.  

هیچ یک از این وعده ها عملی نشد و در آینده هم عملی نمی شود. در عوض برخی از مردم وارد یک سیستم بسته شدند که به آن فیس بوک گفته می شود؛ سیستمی ماشینی که کاربرانش را در یک اتاق حبس کرده است و آن ها را با گندم سیاه تغذیه می کند؛ آن دسته از افرادی هم که جرات بیرون رفتن از این حباب ماشینی را به خود داده اند سریعا دوباره به داخل آن کشیده شده اند زیرا در آن احساس امنیت بیشتری می کنند. 

نه این و نه سانسوری که همیشه در حال افزایش است، وعده اینترنت نبود و در واقع به جرات می توان گفت که اگر که به ایده و افکار افرادی که در اوایل دهه 90 میلادی به اینترنت و آینده آن خوش بین بودند بنگرید و این ایده ها را با باورها و هرآنچه که هم اکنون در ذهن این افراد در مورد این شبکه می گذرد مقایسه کنید، احتمالا دیگر نمی توانید جلوی خنده خود را بگیرید.

فیس بوک اخیرا خواسته است که دامنه فعالیت های خود را در کشور چین گسترش دهد و به این منظور، طبق گزارشات موجود ابزاری را ساخته است که سانسور کردن اطلاعات را برای این شرکت مقدور می سازد؛ به عبارت دیگر این سازنده اطلاعاتی را که دولت چین تمایلی به نشان دادن آن ها ندارد، فاش نمی کند، مخصوصا حقایقی ممنوعه در مورد اعتراضاتی که در سال 1989 صورت گرفت، تجسم هایی منفی که در مورد دولت آن موقع و یا کنونی این کشور ایجاد شده است و یا اطلاعات مرتبط با سازمان هایی مانند سازمنان فالون گونگ (Falun Gong).

اما چین تنها تکه ای کوچک از این کوه یخ سانسور اطلاعاتی است به این نحو که در کشوری مانند آمریکا هیچ سانسوری از طرف دولت در هیچ مرحله ای وجود ندارد زیرا هر سازمان بی اساسی می تواند هر نوع وب سایت و یا نظری را سانسور کند. 

اولین سانسور نت نانی (Net Nanny) نام داشت که برای محافظت از کودکان در برای اطلاعات غیر اخلاقی موجود در اینترنت اعمال شد؛ این سانسور هم اکنون به لیست های سیاهی مبدل شده است که هرگونه اطلاعاتی را که می خواهد در خود قرار می دهد. 

هم اکنون کار به جایی رسیده است که مفاهیمی مانند خبرهای باطله (fake news) نیز نمو پیدا کرده اند به این نحو که سایت هایی وجود دارند که داستان و خبرهایی دروغین را منتشر می کنند و باید در همین لیست های سیاه قرار بگیرند. در این بین افرادی نیز وجود دارند که از طرف شرکت های خبری مشهور به ساخت خبرهای دروغین و انتشار آن ها در قالب حقیقت اشتغال دارند، هرچند که خوشبختانه برخی از این افراد دستگیر شده اند. 

اما این بحث در مورد انتشار خبرهای دروغین نیست بلکه به یک تلاش یکپارچه و محکم اشاره دارد که اجازه سانسور هر چیزی بجز نقطه نظرها و دیدگاه های مورد علاقه دولت آمریکا را صادر می کند؛ و حال سوالی که باید بی طرفانه پرسیده شود این است که دولت باید چه کار کند؟ یک اینترنت باز، آزاد و عاری از سانسور در را برای جولان دادن آزاد هر نهادی باز می کند تا حدی که ممکن است گروه هایی نظیر داعش هم به صورت آنلاین آزادانه با متوسل شدن به تبلیغات رنگارنگ اقدام به استخدام نیروهای تروریستی تازه نفس کنند.

اگر که اینترنت مهار نشود چنین اتفاقاتی رخ می دهد. نظر شما چیست؟ گاهی با در نظر گرفتن چهره تاریک این ابزار، فکر کردن به سادگی و خامی کسانی که این شبکه را ساخته اند باعث خنده می شود. چین هم به همین پیش بینی رسیده است و نمی خواهد که اجازه دهد که اقدامات آزاد اجتماعی و فرهنگی حکومتش را با ابزاری به نام آزادی بیان واژگون کند. 

آینده اینترنت ترسناک است و این امر فیس بوک و پلیس سانسور کننده این شبکه را نیز شامل می شود. در هر حال شما هم در آینده قبول خواهید کرد که هر مطلبی که در این شبکه انتشار می یابد باید تابع قوانینی باشد هرچند اگر که این وضعیت به محصور شدن شما در شبکه های اجتماعی محدودی نظیر توییتر و شبکه های مشابه و خریدن اجناسی غیر ضروری از سایت های تجارت الکترونیکی که توسط شرکت آمازون هدایت می شوند، نیز منجر شود. حال باید از خودتان در این دوره و زمانه بپرسید که چه انتظاری دارید؟