دوربین هایی که دو لنز دارند، با استفاده از اطلاعاتی که از دو منبع متفاوت دریافت می کنند، تصاویر دو بعدی را می سازند. این عمل مانند تجربه ی دیدن با دو چشم است. مسئله اینجاست سکه تولید دوربین های دارای دو لنز، فرایندی گران قیمت است، مخصوصاً برای نرم افزارهایی که کیفیت تصاویر آن ها در اولویت بالایی قرار ندارند مانند دوربین های پشتیبان یا دوربین های به کار رفته در روبات.

حال، شرکت توشیبا روش جدیدی برای ایجاد تصاویر سه بعدی ابداع کرده است که به جای استفاده از لنز دوم، از یک نقشه ی عمق رنگ استفاده می کند و بدین ترتیب هزینه های ساخت تصاویر سه بعدی را کاهش داده است. این سیستم شبیه دوربین های قدیمی عمل می کند، با این تفاوت که هر دو فیلتر آبی و زرد به لنز وصل شده اند. فیلترها در عکاسی، صفحاتی از جنس شیشه، پلاستیک و یا ژلاتین با قابی فلزی و یا بدون قاب هستند که در مقابل لنز یا منبع نور قرار داده می‌شوند تا باعث تغییراتی در کیفیت یا کمیت نور شوند. فیلتر آبی رنگ، فضای جلوی سوژه ی عکاسی را مات کرده و به صورت رنگی کد می کند، در حالی که فیلتر زرد رنگ، دقیقاً همین کار را برای فضای جلوی سوژه انجام می دهد.

با کد شدن رنگی تصویر، نرم افزار می تواند فاصله ی بین اشیاء را محاسبه کند و نگاشتی از محیط اطراف ایجاد نماید. توشیبا ادعا کرده است که استفاده از این روش دو فیلتره، به اندازه ی دوربین دو لنزی با فاصله ی 35 میلی متر، دقیق است.

این تکنولوژی به گونه ای طراحی شده است که بتوان از آن در اپلیکیشن هایی مثل اتومبیل های خودران، ربات ها و دوربین های کمک-پارک استفاده کرد. البته عکاسان حرفه ای، این دوربین ها را به زودی در عرصه ی بازار نخواهند دید، چرا که با وجود ارزان بودن، کیفیت تصاویر تولید شده به خاطر مات کردن پس زمینه و پیش زمینه توسط لنزها، هنوز به حد مطلوب نرسیده است. از طرف دیگر، استفاده از این فیلترها، به معنای این است که فقط رنگ سبز اجازه ی عبور از دوربین را دارد و این نوع لنز های سه بعدی، در نور کم، وحشتناک عمل می کنند.

با این وجود، اگر دقت تصویربرداری به همان اندازه ای که توشیبا ادعا کرده است خوب باشد، این تکنولوژی می تواند از هزینه های دوربین های پشتیبان، دوربین های روبات ها و همچنین دوربین های به کار رفته در هواپیماهای بدون سرنشین بکاهد.