وقتی که به صحنه می رسید، فشار خون سرباز به شدت افت کرده است. نبضش آنقدر ضعیف است که نمی توانید آن را با انگشتتان حس کنید. پایش قطع شده و تنها چیزی که می بینید استخوان و گوشت و خون است.
این فکر که هیچ کدام از این ها واقعی نیستند و شما در فضای یک بازی کامپیوتری هستید هیچ گاه رهایتان نمی کند اما تا حدی قرار گرفتن در آن فضای وحشتناک باعث می شود حواستان پرت شود.
شاید نتوانید بویی که پس از انفجار بمب منتشر می شود را استشمام کنید، اما از طریق هدست های واقعیت مجازی می توانید تاثیرات وحشتناک آن را ببینید. حس ترس شما وقتی شدت می یابد که این فکر به سراغتان می آید که در میان تپه های اطراف ممکن است تک تیرانداز هایی تمام حرکات شما را زیر نظر گرفته باشند.
Plextek ، یک مشاوره طراحی الکترونیک در نگلستان شبیه سازی های آموزشی را برای وزارت دفاع دولت انگلستان ، از سال های 1980 انجام داده است. تخصص این شرکت در ساخت برنامه های آموزشی برای پزشکان ارتش بوده است.

به طور سنتی، آن ها کابین های درشتی می ساختند که در آن کار آموزان مشغول به فعالیت می شدند، در یک محیط شبیه سازی شده، کلاس تئوری برای این که چگونه ، برای مثال یک زخم را زیر آتش دشمن و یا چگونگی تزریق ترانکسامیک اسید برای جلوگیری از خونریزی سرباز وقتی که هوا پر از دود است استفاده می شود. ساخت چنین محیط هایی میلیون ها پوند هزینه دارد. اما ظهور تکنولوژی واقعیت مجازی امکان راه حلی ارزان تر و انعطاف پذیر تر را فراهم کرده اند ، همچنین فشاری که فرد در چنین محیط حس می کند را شبیه سازی می کند.

بازی های کامپیوتری و ارتش
رابطه بین ارتش و بازی های کامپیوتری همیشه خیلی نزدیک بوده است. آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی ایالات متحده امریکا در آن زمان بازی سازان زیادی را جذب کرد و از آن ها خواست که بازی های کامپیوتری بسازند که برای آموزش به سربازان مفید باشد. بعدا نیروی دریایی امریکا از نسخه خاصی از بازی Doom II برای آموزش به کارآموزان جدید استفاده کرد.
بازی بسیار محبوب America's Army، یک بازی کامپیوتری که در بازار نیز موجود است در سال 2002 ساخته شد، یک ابزار آموزشی و کارآموزی به حساب می آید.
به نظر می رسد که ظهور واقعیت مجازی رابطه بین آموزش های نظامی و بازی را بسیار قوی کرده است. معمولا کسانی که به ارتش ملحق می شوند در محدوده سنی 16 تا 24 سال هستند و این افراد معمولا با بازی های کامپیوتری آشنایی دارند. این یک راه جذاب برای یادگیری است. شبیه سازی های مجازی همچنین باعث می شود که عملکرد افراد به دقت نظارت شود، مانند بازی Call of Duty که دقت هر گلوله ای که شلیک می شود را در یک مسابقه رقابتی ضبط می کند. به این طریق آن ها می توانند آن را ضبط کرده و به کارآموز دقیقا نشان دهند که چگونه عمل کرده است. این روشی مفید و ارزان قیمت برای آموزش است.

Plextek تنها پیمان کار نظامی که در زمینه تجربیات واقعیت مجازی کار می کند نیست. در کره جنوبی DoDAAM، خالق جان پناه اتوماتیک، یک برنامه VR کاملا متفاوت دارد. در یکی از آن ها، کاربر پیش از آن که Oculus Rift را بپوشد، با یک مهار محافظ از سقف آویزان می شود. VRتاثیرات پرواز با چتر نجات را شبیه سازی می کند. بازی کنان باید با کشیدن دو کابل هدایت گر خود را به نوار فرود برسانند، در این حال یک پنکه رو به روی آن ها قرار می دهند تا حس باد را به آن ها منتقل کند.
دیگری برای تربیت تک تیر انداز ها و هدف یاب آن ها طراحی شده است. تک تیرانداز روی زمین در یک محیط گنبدی شکل دراز می کشد ،. صحنه یک شهر را در جلوی خود می بیند. هدف یاب از یک هدست Oculus ، مانند یک دوربین دو چشمی استفاده می کند، هدست VR را در جلوی چشم خود قرار می دهد تا روی صحنه زوم کنند،و هدف را به همکارشان نشان دهند.
امروزه دولت امریکا و انگلیس هر دو از کنترل گر های Xbox به عنوان رابط برای کنترل پهپاد ها در جنگ ها استفاده می کنند. اما تیم Plextek اعلام کرد که قصد ندارد از کنترل گر های PlayStation یا Xbox برای شبیه سازی های خود استفاده کند، چرا که مردم به این ابزار بسیار عادت دارند و حس بازی را به آن ها می دهد و نه حس واقعیت را.

در عوض این تیم تصمیم گرفته است که از یک Razer Hydra استفاده کند، یک طرح کنترل دو دسته که آزادی بیشتری در حرکات به افراد می دهد و بیشتر می تواند تجربه بودن در جنگ را شبیه سازی کند. البته این روشی موقتی است. با تکنولوژی جدید مایکروسافت ، مثل Handpose که به کاربر اجازه می دهد که از طریق حالت، نیشگون و دست تکان دادن ارتباط برقرار کند Plextek معتقد است که شبیه سازی بیشتر حالت واقعیت به خود می گیرد.

با این حال که مفید بودن واقعیت مجازی به عنوان ابزاری برای آموزش نظامی امری واضح است، اما همه با برعکس این موضوع موافق نیستند.چرا که به طور فزاینده شبیه سازی محیط های شبیه به جنگ نیز به عنوان تفریح استفاده می شوند. بازی های جنگی خیلی واقع گرایانه تنها بخشی از زندگی در میدان جنگ را به ما نشان می دهند.
شاید بازی های جنگی واقعیت مجازی سربازان ما را آموزش دهند، اما اگر در میان همه مبالغات و شکوه خود شهروندان ما را نیز آموزش دهند چه خواهد شد؟