هایپرلوپ با استفاده از فشار هوایی که از عقب وسیله وارد و از خروجی‌های پائین آن به بیرون رانده می‌شود حرکت می‌کند. البته تا اجرایی شدن و بهره برداری از آن زمان بسیاری مانده است، چرا که هزینه بهره برداری از آن در حال حاضر ۷۰ میلیارد دلار است که باید کاهش یابد و موانع زیست محیطی بسیاری در سر راه آن قرار دارد. برای مثال آلودگی صوتی آن در حال حاضر به قدری است که نمی‌توان آن را در نزدیکی مناطق مسکونی استفاده کرد.
به عبارتی می‌توان گفت در حال حاضر ایده‌ی پروژه‌ی هایپرلوپ برای حمل و نقل بسیار سریع مسافران، با واقعیت فاصله‌ی زیادی دارد. گروهی از دانشجویان ایل‌نوی تصمیم گرفتند مدلی آزمایشی برای هایپر‌لوپ طراحی و پیاده‌سازی کنند. اندازه‌های این مدل در مقایسه با مدل واقعی 24 بار کوچک‌تر می‌باشد. این نمونه‌ی آزمایشی قادر نیست کاربردی مشابه با مدل واقعی داشته باشد؛ مثلاً نمیتواند مسافت لس‌آنجلس را به سان فرانسیسکو در حدود نیم ساعت طی کند، اما در نوع خود هائز اهمیت است.
ایلان ماسک در سال 2013 در مقاله‌ای ایده‌ی جدید هایپرلوپ را مطرح ساخت. او مدیر دو شرکت تسلا موتورز شرکت خودروسازی آمریکایی و اسپیس‌اکس شرکت تولیدکننده محصولات صنایع هوافضایی تجاری در آمریکا بود به همین دلیل زمان لازم برای دنبال‌کردن و ادامه دادن آن را نداشت. در واقع هایپرلوپ مدل پیشرفته و تغییریافته‌ای از قطار ماگلو است. ماگلو گونه‌ای از قطارها هستند که بطور شناور در هوا در فاصله کمی از ریل قرار دارند و بدون دریافت مقاومت زیادی از محیط می‌توانند با سرعت‌های بسیار زیاد به پیش بروند. این قطارها برای حرکت خود از نیروی الکترومغناطیسی بهره می‌گیرند.
از نظر علمی در مدل واقعی هایپرلوپ به سرعت 760 مایل در هر ساعت می‌توان رسید. یعنی سرعتی نزدیک به سرعت انتقال صدا. البته در مدل آزمایشی ساخته‌شده توسط دانشجویان دانشگاه ایل‌نوی سرعت پیاده‌شده به این اندازه نیست. این نمونه‌ی آزمایشی شامل محفظه‌ای بیضی شکل از جنس فلز است که به اندازه‌ای اتاقی کوچک فضا اشغال می‌کند و درست شبیه به مدل واقعی آن اما در سایز کوچک و به شکل بیضی ساخته شده است. در این نمونه‌ی آزمایشی برای حرکت از نیروی موتورهای الکترومغناطیسی استفاده شده است؛ درست مشابه قطارهای ماگلو.
بیشترین سرعتی که در این نمونه‌ی آزمایشی قابل دست‌یابی است، سرعت 3 متر در هر ثانیه و یا تقریباً 7 مایل در هر ساعت است. یعنی سرعتی بسیار کم‌تر در مقایسه با مدل واقعی آن. اما چون ساخت این مدل آزمایشی به عنوان پروژه‌ای برای یک نیم سال تحصیلی تعریف شده بود پیاده‌کردن همین سرعت کم هم قابل قبول بود. در مدل واقعی، هایپرلوپ در مسیر خطی و مستقیم حرکت می‌کند چراکه برای طی مسافت‌ها و فواصل طولانی تعبیه شده است، اما در نمونه‌ی آزمایشی مسیر بیضی شکل در نظر گرفته شده است. دانشجویان امیدوارند در ترم‌های آینده امکان ادامه‌ی این پروژه، تکمیل آن و نزدیک‌کردن آن به نمونه‌ی واقعی وجود داشته باشد.  
با وجود تمام تفاوت‌هایی که نمونه‌ی آزمایشی با مدل واقعی آن داشت، اما همین نمونه‌ی آزمایشی ثابت کرد پروژه‌ی هایپرلوپ، به شکلی که ایلان ماسک تعریف کرده بود، در سایز کوچک عملی است. شرکت اسپیس‌اکس شرکت تولیدکننده محصولات صنایع هوافضایی تجاری در آمریکا، در نظر دارد تا برای سال آینده مسابقه‌ای ترتیب دهد تا دانشجویان از مراکز علمی مختلف در آن شرکت کنند و نمونه‌های آزمایشی از پروژه‌ی هایپرلوپ را که خود طراحی و پیاده‌سازی کرده‌اند به نمایش بگذارند. در این مسابقه مسافت مورد آزمایش یک مایل در نظر گرفته شده است.