مسلما این لیست جامع ترین لیست موجود نیست اما نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که همه این خودروها دورانی طلایی را در مسابقات اتومبیل رانی پشت سر گذاشته اند . این امکان نیز وجود داشت که خودروهایی نظیر کامارو و موستانگ را به این لیست اضافه کرد اما هدف این نوشتار یادآوری نام آن دسته از خودروها بود که کمی باوقار تر در خیابان ها ظاهر می شدند و البته هنوز هم می شوند ! در این لیست به معرفی 10 خودرو ماسل محبوب پرداخته شده است که هر کدام در سال عرضه خود برترین ماسل محسوب می شده اند . 

شورولت ایمپالا Z11 427 مدل 1963

موتورهای محبوب 409 شورولت را بسیاری از آهنگ های ساخته شده در سال 1962 جاودانه کردند . این موتورها آرزوی بسیاری از طرفداران خودروهای ماسل بود که در دهه 60 میلادی زندگی می کردند . در سال 1962 یکی از گرایش های برجسته سفارش دادن موتورهای 409 برای خودروهای بل ایر (Bel Air) هارد تاپ بود . این روند تا زمانی ادامه یافت که شورولت در سال 1963 پکیج آپشن Z11 را برای خط تولید خودروهای ایمپالا ارائه کرد . این پکیج میل لنگ ، سر سیلندر ، سوپاپ ها ، منیفولند دو تکه آلومینیومی گاز و تعدادی دیگر از اجزای بهبود یافته را در اختیار خریدار می گذاشت به این نحو که قدرت موتور به 430 اسب بخار افزایش می یافت . پکیج Z11 کاپوت جدید ، سپرهای ضربه گیر و اجزای دیگری را نیز در خود داشت که مخصوصا از آلومنیوم ساخته شده بودند تا وزن کلی خودرو کاهش یابد . در ابتدای امر شورولت تصمیم داشت که این تجهیزات را برای عموم مردم ارائه کند اما بعد از مدتی تصمیم این سازنده عوض شد به نحوی که تنها رانندگان خودروهای مسابقه های درگ  می توانستند این پکیج را خریداری کنند . بگذریم ! شورولت در سال 1963 خودروهای ایمپالا SS را به طور استاندارد با موتورهای 409 روانه بازار کرد . این خودروها 425 اسب بخار قدرت داشتند و به همین دلیل طرفداران زیادی برای آن ها وجود داشت . در سال 1963 در حدود 50 دستگاه از خودروهای ایمپالا Z11 فروخته شد ؛ از این تعداد تنها 7 خودرو به صورت شناخته شده در قید حیات هستند .

فورد تاندربولت مدل 1964

جواب فورد برای خودروهای سریع تر و سبک تر شرکت های شورولت و موپار آن سال ها به استفاده از موتورهای بزرگ 427 در مدل های کوچک و همچنین مدل های دو در سایز متوسط فیر لین (Fairlane) خلاصه شد . برای استفاده از این موتورها فورد تنها مجبور بود که تغییراتی را در دماغه و همچنین کاپوت خودروهای خود ایجاد کند . این خودروها 3750 دلار قیمت داشتند و خرید آن ها برای همگان آزاد بود . از آنجایی که این خودروها صرفا برای کاربردهای مسابقه ای ساخته شده بودند در آن ها خبری از تجملات ، آفتاب گیر ، آینه ، تجهیزات عایق کننده صدا ، رادیو و حتی سیستم گرمایشی نبود به این نحو که رانندگان تنها پنجره هایی با روکش هایی جنس پلاستیک سخت و بدنه ای از جنس فایبر گلاس را در اختیار می گرفتند . به راحتی می توان گفت که تاندربولت برای کاربردهای روزانه ساخته نشده بود . شاید به همین دلیل بود که تنها 100 دستگاه از این خودرو در سال 1964 به فروش رسید . البته باید به این نکته توجه داشت که تاندربولت ها می توانستند مسافت یک چهارم مایل را به طور میانگین در طول 11 ثانیه طی کنند .

رامبلر AMC SC مدل 1969

فراموش کردن آن دسته از خودروهای ماسل و یا معمولی آمریکایی که توسط سه سازنده مشهور این کشور ساخته نشده اند امری کاملا عادی می باشد . در سال 1969 شرکت AMC شراکت خود را با قطعه ساز معروف هرست پرفورمنس (Hurst Performance) ، آغاز کرد و به این ترتیب رامبلر SC که با نام اسکرمبلر نیز شناخته می شد ، متولد شد . پسوند SC که در نام این خودروها به کار رفته است سرنام های عبارت stock-car بود که معادل فارسی این عبارت را خودروهای دست دوم ترجمه کرده اند . با وجود این باید به این نکته اشاره کرد که رامبلرها خودروهایی مسابقه ای بودند . به پیروی از همان شعار معروف بدنه کوچک ، موتور بزرگ ، AMC نیز موتور 315 اسب بخاری خورجینی 8 سیلندر 390 خود را بر روی رامبلر روگ کوپه هارد تاپ نصب کرد . این خودروها قادر بودند تا با بسیاری از خودروهای محبوب هم دوره خود پیروزمندانه رقابت کنند . رامبلر SC تنها با یک رادیو اف ام عرضه می شد از این رو قیمت هر دستگاه از این مدل تنها 3000 دلار بود . امکانات این خودرو ها را تنها کاورهای خاکستری رنگ ، صندلی های نیمکتی ، بالشت های گردنی به رنگ ترکیبی قرمز ، آبی و سفید ، موکت کف بدنه و یک گیربکس چهار سرعته تشکیل می دادند با وجود این ویژگی اصلی یک رامبلر که هرکس را مجذوب خود می ساخت طرح رنگ آمیزی و هود بزرگ کاپوت این خودرو بود . تمام 500 دستگاهی که از این خودرو برای بار اول تولید شد با رنگ آمیزی مشابه آنچه در تصویر فوق می بینید به خریداران داده شد. بعد از عرضه و فروش سریع این تعداد رامبلر در یک سری تعداد 500 دستگاه و در سری نهایی تعداد 512 دستگاه از این خودرو را دوباره وارد بازار کرد . از این تعداد تنها سری اول و سری آخر رنگ آمیزی مشابهی داشتند . 

دوج چارجر R/T مدل 1968

بدنه ای بطری شکل ، شبکه هوای فرو رفته و چراغ های مخفی به راحتی چهره زیبای دوج چارجر را از دیگر خودروهای ساخته شده توسط شرکت های رقیب متمایز می کرد . دوج به طور کلی حروف  R/T (road/track) را به عنوان پسوند برای نامگذاری خودروهایی به کار می برد که در کنار مصرف شهری کاربرد مسابقه ای نیز دارند . چارجر 68 به یک سیستم تعلیق محکم و نیرومند مجهز بود از این رو در مقایسه با دیگر خودروهای ماسل هم دوره خود هدایت پذیری بسیار خوبی داشت . این خودروی 3500 دلاری از یک موتور هشت سیلندر خورجینی 375 اسب بخاری مگنوم 440 بهره می برد که راننده را قادر می ساخت تا مسافت یک چهارم مایل را در کمتر از 15 ثانیه طی کند . دوج به دلیل شرایط بازار خودروی خود را با موتور 475 Hemi نیز عرضه کرد که نسبت به موتور قبلی قدرت بیشتری داشت . به طور کلی در سال 1968 تعداد 96,100 دستگاه چارجر ساخته شدند که 17000 دستگاه از آن ها حروف R/T را بر روی خود داشتند . چارجر 68 تا به حال در فیلم های اکشن و مسابقه ای زیادی حضور داشته است .

فورد فیر لین / تورینو کبرا مدل 1969

این خودروها به دلیل بروشورهای تبلیغاتی و فروش فورد و همچنین سیاست دلالان خودرو صرفا با نام کبرا شناخته می شدند . شرکت فورد مدل های ساده این خودرو را با نام فیر لین و مدل های مجهز به یک پکیج اسپرت را با نام تورینو عرضه می کرد . خریداران هم اکنون این خودرو را با نام تورینو جی تی و یا فیر لین کبرا نیز می شناسند . فورد فیر لین را با دو بدنه به صورت فست بک و هارد تاپ و یک موتور 335 اسب بخاری با مشخصات 428 Cobra Jet V-8عرضه کرد . خریداران می توانستند این خودرو را با دیفرانسیل قفل شونده نیز سفارش دهند . فیر لین می توانست مسافت یک چهارم مایل را در مدت 14.5 ثانیه طی کند . طبق اطلاعات موجود ، فورد در سال 1969 تعداد 17000 دستگاه مدل فست بک و تعداد 3000 دستگاه از مدل هارد تاپ این خودرو را در بازار عرضه کرد .

پلیموت رود رانر مدل 1969

شرکت موپار در سال 1967 وضع مالی چندان خوبی نداشت به نحوی که تعداد زیادی از کارگران این سازنده به دلیل مشکلات مالی اعتصاب کرده بودند با وجود این در سال 1968 طراحان این شرکت ایده ساخت یک خودروی ماسل ارزان قیمت با نام رود رانر را مطرح کردند . تولید این خودرو برای جوانان باعث شد که موپار در سال 1969 وضع مالی بسیار خوبی پیدا کند . نکته جالبی که در مورد رود رانر وجود دارد صدای بوق این خودرو می باشد ؛ موپار نام رود رانر را از روی کرکتر کارتونی پرنده محصول شرکت برادران وارنر برداشت و به همین دلیل صدای بوق این خودرو به صورت " بیب بیب " ساخته شده است . از آنجایی که هدف سازنده عرضه یک خودرو ارزان بود ، تجهیزات رفاهی بسیار زیادی در رود رانر وجود نداشت اگر چه که موتور و سیستم تعلیق این خودرو بسیار کارآمد بود . مدل های ساده این خودرو با قیمتی کمتر از 3000 دلار فروخته می شدند با وجود این در صورت تمایل خریدار به استفاده از پکیج های آپشن ، قیمت رود رانر ها بیشتر و بیشتر می شد .  قدرتمند ترین آپشن قابل عرضه برای این هیولا می توانست موتور 426 Street Hemi باشد که قدرتی معادل 425 اسب بخار را در دور 5000 RPM تولید می کرد و علاوه بر این راننده را قادر می ساخت تا در مدت زمان 13.5 ثانیه با سرعتی بیش از 225 کیلومتر بر ساعت مسافت یک چهارم مایل را طی کند . موپار در سال 1969 تعداد 80000 دستگاه از این خودرو را در مدل های مختلف وارد بازار کرد .

الدزمبیل 442 مدل 1966

در یک بیان کلی می تواند گفت که سازنده آمریکایی قبل از سال 1968 موتورهای 442 را تنها به صورت یک پکیج آپشن برای مدل کاتلاس ارائه می کرد . موتور استانداردی که بر روی این خودروها به کار می رفت یک موتور L78 400 بود که از یک کاربراتور 4bbl بهره می برد و می توانست 350 اسب بخار تولید کند . الدزمبیل یک سال بعد موتور L69 را که از یک کاربراتور سه گانه 2bbl و میل بادامک دقیق تری بهره می برد ، نیز در اختیار رانندگان و طرفداران سرعت گذاشت . این موتور قدرت خودرو را 10 اسب بخار افزایش می داد و راننده را قادر می ساخت تا مسافت یک چهارم مایل را در مدت 14.8 ثانیه طی کند . W-30 یکی از پکیج هایی بود که عرضه آن برای خودروهای الدزمبیل باعث تعجب افراد زیادی شد . این پکیج سیستم تنفس مصنوعی را نیز در اختیار موتور قرار می داد . از این مدل تنها 54 دستگاه توسط سازنده ساخته شد با وجود این طرفداران این برند خودروسازی تعداد 97 دستگاه الدزمبیل را به تمایل خود به پکیج W-30 مجهز کردند . در حال حاضر پیدا کردن یک الدزمبیل که پکیج W-30 را روی خود داشته باشد تقریبا غیر ممکن است . 

دوج کرنت R/T و دوج کرنت سوپر بی مدل 1969

کرنت در سال 1969 در دو مدل ساخته شد که هر کدام ویژگی های خاص خود را داشتند و البته خودروهای بسیار خوبی نیز می باشند . آر تی یکی از پکیج های این خودرو بود که از سال 1967 بر روی مدل های دیگر دوج نیز استفاده می شد . در سال 1969 یک مدل ارزان تر از این خودرو نیز به سفارش خریداران توسط موپار با نام سوپر بی ساخته شد که در واقع جوابی برای پلیموت رود رانر محسوب می شد . این مدل آپشن های لوکس کمتری را نیز در خود داشت از این رو سبک تر از مدل آر تی بود . دوج مدل سوپر بی را با موتورهای 383 ، 440 شش سیلندر و همچنین 426 هشت سیلندر Hemi و مدل آر تی را با موتورهای 440 مگنوم و Hemi عرضه کرد . مدل های آر تی مجهز به موتورهای 440 مگنوم و Hemi در تعداد 6800 دستگاه ساخته شدند  و می توانستند مسافت یک چهارم مایل را به طور میانگین در مدت 13 ثانیه طی کنند .  

شورولت شول SS 396 مدل 1966

پکیج آپشن سوپر اسپرت شورولت برای اولین بار در سال 1961 برای مدل ایمپالا و سپس در سال 1964 برای اولین مدل شول عرضه شد . به عقیده بعضی از طرفداران خودروهای ماسل شول مدل 1966 بهترین طراحی بدنه را داشته است . مدل های مجهز به پکیج سوپر اسپرت این خودرو از تایر هایی دور قرمز ، قالپاق هایی ویژه و همچنین یک جلو پنجره ای سیاه رنگ مزین به عبارت SS نیز بهره می بردند .  شول SS 396 در واقع یک مدل ساده 409 بود که با آپشن های مختلفی عرضه می شد و می توانست در ساده ترین حالت 325 اسب بخار قدرت تولید کند . پیشرفته ترین آپشن عرضه شده برای این خودرو یک موتور با کد RPO L78 بود که 375 اسب بخار قدرت را در دور 5600 RPM تولید می کرد و شتاب 0 تا 96 کیلومتر این خودرو را با 6.5 ثانیه کاهش می داد . در سال 1966 تنها 100 دستگاه شول SS 396 با این موتور ساخته شدند .

پونتیاک GTO مدل 1967

بسیاری از طرفداران خودروهای آمریکایی و به خصوص خودروهای ماسل پونتیاک GTO را اولین خودروی ماسل تولید شده می دانند . GTO در سال 1963 به صورت یک پکیج سفارشی برای خودروی پونتیاک لمانز 1963 عرضه می شد و در سال 1966 به صورت یک مدل مستقل درآمد . مدل ساخته شده در سال 1967 آخرین سری از خودروهای نسل اول پونتیاک GTO بودند که تصویر یک نمونه از آن نشان داده شده است . از تجهیزات استاندارد این خودرو می توان به صندلی های مبلی ، پنل داشبورد چوبی ، اگزوز دو شاخه و سیستم تعلیق مستحکم این خودرو اشاره کرد . پونتیاک در ساخت مدل های 1967 از یک موتور 400 در کنار یک کاربراتور 4bbl استفاده کرد که می توانست 360 اسب بخار قدرت را در دور 5100 RPM تولید کند و مسافت یک چهارم مایل را در مدتی کمتر از 14 ثانیه طی کند . این سازنده در سال 1967 تعداد 82000 دستگاه GTO را تولید کرد که تعداد 13,872 دستگاه از آن ها از موتورهای 400 بهره می بردند .

پلیموت / دوج 426 مکس ودج مدل 1963

این نوشتار بیشتر به موتورها مربوط می شود و نه خط تولید یک خودروی خاص ! موتورهای 426 RB Wedge که با نام مکس ودج نیز شناخته می شوند ، در سال 1963 توسط شرکت موپار ساخته و تا سال 1964 عرضه شدند . موپار صرفا این موتورها را برای کاربردهای مسابقه ای ساخته بود و تولید آن ها را تا زمان عرضه موتورهای 426 Hemi ادامه داد . به گفته منابع موجود ، خودروهایی که با این موتورها سفارش داده می شدند خودروهای خیابانی نبودند بلکه بیشتر در مسابقات درگ غیر قانونی مورد استفاده قرار می گرفتند . برخی از سازندگان نظیر پلیموت در ساخت مدل هایی نظیر Savoy ( تصویر فوق ) ، Belvedere و Sport Fury نیز از این موتورها استفاده کردند . شرکت فورد نیز یکی از خودروهای خود را با نام Polara با این موتور عرضه کرد . البته باید به این نکته اشاره داشت که خریداران نیز می توانستند این موتور را بر روی هر خودرویی سفارش دهند . در سال 1963 موپار تعداد 2,130 دستگاه از این موتورها را ساخت . این موتورها می توانستند 425 اسب بخار قدرت را در دور 5600 RPM تولید کنند و خودروهای سبک را در مدت زمان 12 ثانیه از خط پایان مسافت یک چهارم مایل عبور دهند .