مجموعه بازی های میدان نبرد حالت اول شخص تک نفره زیبایی ندارند و به همین دلیل است که در واقع بیشتر بازیکنان از تجربه اجرای این بازی ها به صورت تک نفره تمجید نمی کنند از این رو برخی از ویژگی های این بازی ها در نسخه Star Wars: Battlefront آورده نشده است. پیتر موری از شرکت EA گیمز در این زمینه می گوید: " حقیقت این است که تعداد بسیار کمی از کاربران در چنین بازی هایی به صورت تک نفره شرکت می کنند و اعداد و ارقام هم این مسئله را تایید می کنند. "

در میدان نبرد 1 کاربر نمی تواند از ابتدا وارد حالت چند نفره شود زیرا برای شروع باید مقداری از زمان خود را در درس تاریخ این بازی بگذراند به این ترتیب که زمانی که این محصول اجرا می شود به کاربر گفته می شود که این بازی از حوادثی حکایت می کند که بیش از 100 سال پیش رخ داده است و آنچه که در واقع در پیش رو شکل گرفته است یک خط مقدم می باشد که انتظار نمی رود که کاراکتر بازی در آنجا زنده بماند.

معمولا وقتی که یک بازی کاربر را به شرکت در حالت تک نفره سوق می دهد اولین کاری که کاربر می کند کلیک کردن بر روی گزینه Skip می باشد اما در میدان نبرد 1 این گونه نیست زیرا این سوال در ذهن پیش می آید که چرا بازی باید به من بگوید که احتمالا زنده نخواهم ماند؛ جبهه غرب در پیش رو است که در آن دستور صادر شده به من حکم می کند که از موقعیت خودم در مقابل موج سربازان آلمانی دفاع کنم. در این جبهه همه می جنگند اما همان طور که راوی بازی می گوید تنها راه خروج از این معرکه مرگ است.

با تیر خوردن و افتادن سرباز کاراکتر شما انتظار می رود که آرم بازی دوباره ظاهر شود اما این گونه نیست زیرا در این قسمت به جای این صحنه وفات نامه کاراکتری که کشته شده است، نمایش داده می شود و حال وقتی که کاربر از چشم یک کاراکتر دیگر بازی را دنبال می کند تنها چیزی که به ذهن انسان خطور می کند بی ثمری جنگ می باشد؛ و دوباره این کاراکتر هم می میرد و همچنین کاراکترهای بعدی!

میدان نبرد به تلنگر زدن بر احساسات کاربر بیش از حد تکیه کرده با وجود این باز هم می توان گفت که نتیجه کار موثر بوده است زیرا کاربر پس از مدتی حس می کند که در دنیای بازی ها به سر نمی برد و در حقیقت همه چیز از یک جنگ تمام اعیار حکایت می کند که در آن کاربر یک سرباز واقعی می باشد که احتمالا به خانه باز نمی گردد.

در بسیاری از بازی ها کاربران انتظار مواجه شدن با چنین احساسی را ندارند زیرا بیشتر بازی های جنگی اول شخص بر مبنای داستان های خیالی ساخته شده اند که کاربر در جریان آن ها از تعدادی از سکانس های اغراق آمیز که به وی حس ابر قهرمانی می دهنذ، عبور می کند.  

میدان نبرد یک چنین تجربه وهم آمیزی را بسیار کم رنگ تر می سازد زیرا به واسطه آن کاربر در کنار یک صدا با مرگ دست و پنجره نرم می کند، صدایی که می گوید: " ما از سر تا سر نقاط جهان آمده ایم و به همین دلیل بسیاری از ما فکر می کنیم که این جنگ حق ماست هرچند که در واقع تنها چیزی که با آن مواجه می شویم ترس است و نه حق. "

این امر باعث می شود که کاربران با سربازان هم دردی کنند، حسی که در سایر بازی های جنگی ایجاد نمی شود به همین دلیل می توان ادعا کرد که میدان نبرد 1 تنها یک بازی نیست بلکه برگه ای از تاریخ می باشد.

علاوه بر این در مقدمه این بازی تنها به کاربر گفته نمی شود که جنگ موجود در این محصول بر مبنای یک داستان جلو می رود بلکه از کاربر خواسته می شود که به یاد خاطره سربازان این جنگ احترام نیز بگذارد؛ به این نحو که صدای یک راوی می گوید: " پشت هر نشانه تفنگی یک انسان است که می خواهد به خانه باز گردد. " چنین احساسی در همه بازی های جنگی ایجاد نمی شود.

در مقابل بازی های ندای وظیفه (Call of Duty)، مدال افتخار (Medal of Honor) و نسخه های قبلی بازی های میدان نبرد ابتدا با هدف عرضه یک بازی ساخته شده اند که تجربه های اکشن زیادی را در کاربر ایجاد می کنند و بیش از حد کاربر را در مقابل خطر قرار می دهند. چنین عملکردی خوب است و دقیقا هدف ساخته شدن این بازی ها را نشان می دهد ولی در عوض این محصولات هرگز نمی توانند مفهوم استعاره را از ماهیت خود جدا کنند. در چنین بازی هایی کاراکتر بازی اسما یک قهرمان است و انسان های خوب هم همیشه برنده می شوند. 

متاسفانه واقع گرایی برجسته موجود در مقدمه بازی میدان نبرد 1 به طور کامل در ادامه این بازی در حالت اجرای یک نفره دنبال نمی شود؛ این کم رنگ شدگی در برخی دیگر از ویژگی های بازی هم موجود است به این ترتیب که پنج داستان جنگی حالت چند نفره بازی کاربران را به 5 نقطه جنگی مختلف می برند که در آن ها بازیکنان مجبور هستند که دستاوردهای 5 نفر دیگر را دنبال کند. هر داستانی جنبه های خاص خود را دارد و به کمک یک سری از حوادث کاربر را جذب خود می کنند با وجود این باز هم بر مبنای همان نگرش قهرمان گرایانه ای ساخته شده اند که در محصولات نام برده شده وجود دارد.

این در حالی است که در حالت تک نفره بازی میدان نبرد به سختی می توان حتی پس از اتمام بازی صحنه آخر مواجه شدن با کشتی های هوایی آلمانی را فراموش کرد. با تمام این تفاسیر هنوز هم می توان گفت که اجرای بازی میدان نبرد 1 در حالت تک نفره، علی رغم زیباتر بودن حالت چند نفره آن، ارزشمند است. 

همان طور که گفته شد داستان های موجود در این بازی زیبا هستند اما باز هم می توان با اطمینان گفت که قدرت احساسی داستان مقدمه بازی قوی تر است هرچند که زیبایی همه این داستان ها در هر حال می تواند کاربر را وادار کند که نسخه چهارم این بازی را نیز در حالت تک نفره اجرا کند تا ببیند که آیا تفاوتی و یا نقطه فراموش شده ای وجود دارد یا خیر.